Onbironsekiz

Bahtiyar’ın Penceresi’nde aslında hepimizin öyküsü var. Göç ile değişen sosyal ortam ve çevre. Patikaların beton yollara dönüştüğü, kırıkçı çıkıkçının yerini modern osteopatlarin aldığı bir dünyada yaşam mücadelesinin içinde savrulup hafızamızın ters düz olduğu ve sonra da köklerimizden ayrıldığımız bir hayat. Bahtiyar’ı hepimizden ayıran özellik ise, bu girdabın içinde onu ev ile bağlı tutan duyguyu asla terk etmiş olmaması. Bir diğeri ise tüm bu buhrandan sonra ayağa kalkıp, ilk günkü aşk ile alışılagelmişin dışında metotları kullanarak bu duyguyu besleyen alevi harlamak.