De Döschkassen

Mitünner mutt man sick je wunnerwarken ne. Wat mi jümmers in Winter wunnert – besünners, wenn dat in Winter ook mol kold bi uns is, dat sünd de Vogels. Je lütter se sünd, je mehr mutt ick mi över ehr wunnern. Över Lüntjes, also Sperlinge, to’n Bispeel. De Piepmätze sünd je würkli ni groot, un se flücht in Winter ook ni no Afrika in Urlaub. In‘ Füsik-Ünnerricht heff ick mol lehrt, wat dat bi lütte Sooken veel gauer geiht, dat se de Temperatur vun de Ümgevung annehmt, as dat bi groote Sooken de Fall is. Ick bün je recht wat grötter as ’n Lüntje, ne. Liekers fang ick recht gau dat freern an, wenn dat buten kold is. Un wenn ick mi ni beweg‘, wenn ick bi Frost un Wind eenfach blots so in de Gegend rümstoh, denn heff ick mien Verköhlung al meist seeker. Nu kiek ick vun dor, wo ick jümmers den Döschkassen schriev, ut‘ Finster op de Kroon‘ vun ’n lütten Beukenboom, op Hochdüütsch seggt man „Buche“ dorto. Wenn man ’t genau nehmt, denn is dat sogor ’n „Blutbuche“, ’n Blootbeukenboom. Un dor boben in de Twiegen sitt