De Döschkassen

Dat Dorste mit dat Dorste Wenn man mol över de eegne Sprook nodinkt, denn kann man sick bilütten düchti wunnerwarken, ne. Nu heff ick an’t Enn vun de vörige Week Post kreegen. Ut Borg. Un twor vun een Mann, den ick hier eenfach mol „Norbert“ nööm‘ will. Norbert hett mi schreeven, dat he, jüst so as sien Fruu (ehr nööm ick eenfach mol Norbert sien Fruu), sick friedags jümmers op ’n Döschkassen freut. Nu sünd de beiden ni mit Plattdüütsch opwussen overs se möögt de Sprook un wat se ni direkt verstoht, künnt se sick tomeist ut’n Tosomhang trechklabüstern. Blots bi een Woord hebbt se ni so recht rutkreegen, wat dat bedüüden schall: Bi dat „Dorste“ nömli. Norbert hett mi beeden, em mol to verkloogfiedeln, wat dat Dorste bedüüden schall. Tscha, dor heff ick sülms erstmol över nodinken musst. För mi is dat Dorste jümmers al dat Dorste ween. Eenfach so. Norbert un Norbert sien Fruu hebbt sick tosomriemelt, wat dat sowat heeten kunn as „das Vorhandene“. An un för sick ’n goode Idee. Denn dat Dorste kümmt je vun do