De Döschkassen

„Geiht. Geiht ni. Geiht...“ Dat seggt Spoßvogels, wenn man ehr beed‘, mol to kieken, wat de Blinkers an’t Auto funktschoneert. Bi mennige annere Spoßvogels schient de Blinkers anschiend gor ni to gohn. „Geiht ni. Jümmers noch ni.“ Dorbi lehrt man doch in de Fohrschool, dat man blinken schall, wenn man losfohrn, afbeugen oder de Spoor wesseln will. Dat is anschiend overs ni bi jedeneen hangen bleeven, de mol ’n Föhrerschien mokt hett. Na jo, bi mi is dat ook al so’n poor teihn Johr her, dat ick mien Auto- un mien Motorrad-Patent mokt heff. Overs nu, mit bummeli 50 Johr, also no’t erste Drüttel vun mien Leeven, bün ick nochmol extra in de Fohrschool ween. Dor heff ick mien Busföhrerschien mokt, weil ick noch mol ganz wat Niedet moken will. Un jo, ook ick bün blinkfuul worrn, as ick faststellt heff. Overs ick heff gau lehrt, dat man mit so’n Bus, de je ’n recht langed Auto is, ganz anners hanneln mutt. Bi so’n langed Enn hett man nömli ’n Barg doote Winkels. Dat heet, man mutt tweemol mehr för sick sülms un