De Döschkassen

Dat is je annerlei, wonehm man sick in Oogenblick rümdrifft – överall sünd de Lüüd an snöben un an hosten. Verköhlungstied even. Dor dörft man sick je mol frogen, worüm wi uns överhaupt verköhlt. Ganz klor: Dor sünd de Viren un de Bakterien an Schuld. So will ick mi nu mol direkt an de Bakterien un an de Viren wennen: Dat wat Ju mokt, is ut wirtschopliche Sicht ni würkli kloog. Jümmers nömli, wenn Ju in so’n minschlichen Körper indringt, föhlt de sick gor ni good. In’t Gegendeel: Jümmers, wenn wi Minschen vun Ju krank ward, versöcht wi all de Krankmokers lostowarrn. Un erst wenn Ju, leeve Viren un Bakterien, mit Mann un Muus in Dutt sünd, geiht uns dat weller good. Dorüm mien Tipp an Ju: Mokt uns anners krank, wenn dat denn unbedingt ween mutt. Oder noch beter: Mokt uns gor ni krank. Ju köönt sick in uns doch genauso good vermehrn, ohn‘ dat wi wat dorvun markt. Denn kunnen Ju uns tosom mit Ju’n Kinners, Enkels un Urenkels to’n Bispeel scheun op’n Sünndag-Nomeddags-Spazeergang över de Lever loopen, un al