De Döschkassen

Dat gifft je Lüüd, de glöövt, dat se al mol levt hebbt. Mennige weet sogor, to wülke Tied dat ween is. De een‘ oder anner weer in de Vergang’heit sogor mehr as eenmol op de Welt. Dorbi kann dat overs ween, dat se dormols ni as se sülms levt hebbt. So weer veellicht ’n junge smucke Deern fröher mol ’n Nachtwächter in Rom. Oder ’n Mann, de as Beamter kort vör de Pension steiht, weer in sien vöriged Leven in’t Middelalter mol Waschwief op Borg Eltz. Man weet dat ni. To mi hett ook al mol ’n Fruu seggt: „Du büst ’n ganz ole Seel‘. Du hest al oftmols levt.“ Tscha, dat mach je ween, overs wenn ick al mol as ’n annern op de Welt weer, denn ick weet dor nix vun af. Kann je angohn, dat ick fröher mol Flohzirkusdirektor in’t Erzgebirge ween bün, oder ick weer Plünn-Sammler un bün vör 600 Johr noch op ’n Esel dör Andalusien reeden. Mitünner kümmt mi dat je ook so vör, as wenn ick würkli öller bün, as ick bün. Un dat ni blots, wenn ick in‘ Speegel kiek. Bilütten weet ick nömli wat, dat ick an un för sick ni weeten ka