De Döschkassen

Dat is würkli gediegen: Meist jede Nacht, Slag Klock dree wook ick op. Ni, weil ick mol no Tan’t Meier mutt, sünnern eenfach so. Jo, un denn kann ick erstmol ni mehr toslopen. Dat gifft je Lüüd, de kümmt ni in Slop, weil se över irgendwat an grübeln un sinneern sünd. Dat is bi mi overs ni so. Ick bün eenfach wook un wieder nix. Besünners bleud is dat, wenn al Klock fief de Wecker geiht. Denn sitt ick dor op de Bettkant‘ un dink: „Schiet, in twee Stünnen geiht de Wecker.“ No dösiger is: Mitünner drööm ick jüst so wat Scheuned, nix Unanstänniged, eenfch blots wat Scheuned. Na jo, so’n lütt beten unanstänni is dat mitünner ook. Overs dat is ’n anner‘ Buustedt. Jedenfalls mark ick denn, wo mi de scheune Droom so langsom verschütt geiht. So as in’t Fernsehn, wenn de Reklame kümmt. Nix an to moken. Sogor so’n Medizin-Atem-Dings mit Elektroden an‘ Lief heff ick al ümhatt, üm to meten, wat dor irgendwat scheeflöppt bi mien Slopen. Is overs allns in Ordnung. Keen Utsetters. Blots ’n beten dick bün ick. Overs dat weet