De Döschkassen

Jümmers wenn man in’t Huus mol in een Eck‘ togang is, in de man sünst nix to dohn hett – jümmers denn entdeckt man allerhand Sooken, de man al länger as ’n Ewigkeit ni in de Hand hatt hett. Wenn mi dat so geiht, denn freu ick mi jedet Mol as ’n Sneekönig. Kriegt mien Madam dat mit, denn seggt se gern so in’t Vörbigohn: „Dat bruukst du gor ni erst weller in Regol packen. Dat smiet man glieks wech!“ Se meent dat je gor ni böös‘, se dinkt blots praktisch: Blots keen Gelegenheit ungenutzt loten, de Bood‘ to entrümpeln. Overs wenn ick dor so stoh, as Howard Carter, de jüst dat Graff vun König Tut in Ägüpten utbuddelt hett, denn deiht mi dat richti an Lief weh, wenn se so ungeröhrt seggt, wat ick dat wechsmieten schall. Nu bün ick wiss keen grooten Horter vun Sooken, dor kinn ick ganz annere. Overs vun mennige Sooken, besünners vun Warktüüch, Schruuven, Rohrstücken, Reste vun Breed un al sowat, kann ick mi blots ganz swor trenn‘. Man weet je ni, wat man dat noch mol bruuken kann. Na jo, dat kümmt vör, dat ick ’