De Döschkassen

Dat Karnevals-Gen Mondag weer je Rosenmondag, ne. Dat heet, de Karneval is weller vörbi. In de Pädagogik gifft dat je de Froog: „Wat mokt dat mit di.“ Tscha, wat schall ick seggen? Dat de Karneval vörbi is, dat mokt genau gor nix mit mi. Un wenn de Karneval anfangt in November, denn mokt dat jüst so wenig mit mi. Würkli – ick wurr mi wünschen, wat dat anners weer. Alleent, weil so veele engascheerte un vergnöögte Lüüd bi uns in Windbargen jedet Johr so veel Spoß doran hebbt ehr Wogens vör den Ümtog in Marn‘ trech to klabüstern. Un mit den Wog‘ „Western-Saloon“ hett je sogor een Trupp ut uns Dörp den ersten Pries in Marn‘ holt. Ick bün al mehrmols froogt worrn, wat ick mi ni een vun de Gruppen anslüüten wull. Overs ick weet ni, worüm dat so is: Ick verstoh dat Fänomen Karneval eenfach ni. Al in de School bi’n Kinner-Fasching kunn ick eenfach ni begriepen, worüm ick mi verkleeden schull. Denn ook, wenn ick dat ni an jeden Dag licht mit mi un mien Macken heff, – an un för sick bün ick jümmers gern de ween, de