De Döschkassen

Huut is je würkli ’n gediegenen Krom, ne. Fröher heff ick mi dor gor keen Gedanken över mokt. Un an leevsten wurr ick mi dor jümmers noch keen Gedanken över moken. Intwüschen heff ick dat overs mit twee ünnerschedliche Effekte to kriegen, wat mien Pelz angeiht: To’n een ward mien Huut ümmer knitteriger, besüners in’t Gesicht un an de Hannen, un to’n annern spannt mi de Pell‘ in de Snut mitünner so dull, as wurr ick dor gor ni mehr rinpassen. Besünners morns no’t Duschen is dat so. Also ick kinn echt keen annered Materiol, dat Falten smitt un gliektiedig to ing is. Nu kümmt düssed Geföhl, dat mien Huut spannt overs ni direkt no’t Duschen. Dor is ’n Tiedzünder bin. So no’n halve Stünn loter, wenn ick al lang ut‘ Huus bün, geiht dat los. Noch dorto föhlt sick dat an, as harr ick Sandpoppier in’t Gesicht. Besünners över de Oogen, also op de Stiern. Dat föhlt sick fürchterli an. Mien Madam seggt je bi jede Gelegenheit, dat ick mi inkreem‘ schall. Un intwüschen doh ick dat bilütten sogor. Na jo, ick doh dat, wen