De Rode Lantaarn

Het had de kroon op zijn werk moeten zijn. Een gele trui in Parijs - het resultaat van járen bouwen aan een ploeg die bij zijn entree was verworden tot het lachertje van het peloton. Maar daar zat ie dan, Merijn Zeeman. Op een campingstoeltje, naast een Franse N-weg, pakje voorgesmeerde boterhammen in de gele Jumbo-tas en de Eurosport Player op de telefoon. En in 55 minuten en 55 seconden ging alles, alles, alles in rook op. We waren stil, euforisch, in diepe rouw en vol medelijden tegelijkertijd. Bovenal misschien: vol bewondering. Want wat een buitenaardse tijdrit, wat een koersgogme, wat een durf om het hele keukenkabinet richting de Planche des Belles Filles te gooien en daarmee drie killer bees - waaronder de gedoodverfde winnaar - to-taal te vermorzelen. Een Tour-einde dat een eigen zaal in Het Louvre verdient - ergens tussen de stervende slaaf van Michelangelo en de Venus van Milo van Carl Frederik Hagen. Geen gratis croissantjes bij de Jumbo morgen, wel een extra koekje bij de koffie aan boord bij Emi