De Döschkassen

Jungedi, is dat anstreng’d: Je öller ick warr, je mehr mutt mutt ick mi marken. Ick mutt mi all dat marken, wat ick mi vörher al markt heff: Wo ick heet; wonehm ick wohn; wokeen dor noch wohnt; wo de heet, de dor noch wohnt; wat mien Arbeid is, wann ick dor hen mutt - un denn je ook noch all den annern Krom: Wat twee mol söben is; wat de Ünnerscheed mang Nominativ un Akkusativ is; wo de Hauptstädte vun etliche Länner heet; de wo veelte Planet Uranus in’t Sünn’süsteem is un all so’n Snurrkrom. Bi veele Sooken weet ick gor ni, worüm ick ehr weet. Annerlei. Op jeden Fall kümmt je all dat dorto, wat ick mi jeden Dag frisch marken mutt: Wann un wonehm ick to’n Gebuurtsdag inlod‘ bün; dat ick mi noch ’n elektrischen Schaltplon för mien Motorrad besorgen will; dat ick ennli dat Paket no de Post bring, dat ick dor al länger henbring‘ will un so wieder. Bi all dat Marken vergeet ick overs ook mol wat. Tomeist vergeet ick overs ni, wat twee mol söben is un so. Ick vergeet eher Sooken, de ick noch erledigen wull. Un r