De Döschkassen

Mien Madam un ick sünd jüst dorbi ’n Angelschien to moken, ’n Fischerieschien, as dat richti heet. As ick so twölf, dörteihn Johr jung weer, heff ick af un to je mol so’n lütt beten swatt angelt. Dat gung ook ohne Zeddel, weil mi ’n Fründ wiest hett, wo man dat mokt. So, un nu schall dat weller losgohn, overs even legol. Dat gifft je veele Lüüd, de den dorsten Schien hebbt. So swor kann dat also gor ni ween, heff ick dacht. Dor heff ick de Reeken overs ohne den Fischwirt mokt. Jungedi, wat man dor allns weeten mutt, dat heff ick ni ohnt. Fröher hebbt de angohnden Anglers je ’n poor Weekenenn verkloogfiedelt kreegen, wat se för de Prööfung weeten musst hebbt. Intwüschen kann man dat overs ook över’t Internet moken. Dat doht mien Seute un ick ook. Ick weer toerst mit den Stoff dör. Dor gifft dat de allgemeine Fischkunn‘ mit Krankheiten un Fischfamieljen un all sowat, de Hege- un Gewässerkunn, de Tier-, Natuur- un Ümweltschutz. Denn kümmt de Gerätekunn, de Gesetzeskunn un de spezielle Fischkunn‘ dorto. Bummeli