De Döschkassen

Also, ick doh mi je swor dormit över’t Wöller to schrieven. Overs no Middeweeken vun düsse Week, mutt ick doch mol ’n Utnohm moken. Dor weer ick mit’n Reisebus in Flensborg, un wiel mien Fohrgäste mit ’n Schipp op de Förde ünnerwegens weern, heff ick op ’n Parkplatz stohn, bummeli teihn Kilometers vun Flensborg wech. Dat weer de eenzige Placken den ick finnen kunn, an den weenstern ’n beten Schatten weer, üm dor den Bus ünnertostelln. So. Un dor heff ick nu stohn. Vun morns Klock teihn bet obends Klock halvi söben. As ick ankeem weern buten 29 Grod. Hett ni lang duuert dor weern dat 33 Grod. Ick kunn gor ni so veel suupen as ick sweet‘ heff. Nomeddags hett dat mol kort ’n beten reegend, overs köhler wurr dat dorvun ook ni. Blots schwül. Intwüschen keem mi al meist de Damp ut de Ohrn. Nu stunn ick je an ’n Steed , vun det ut no vöör un achter fief Kilometer nix keem. Keen Dörp, keen Tanksteed, no de man mol even henloopen kunn. Gor nix. Un wat heff ick mi no ’n Ies sehnt. Vanille, Pistazie oder eenfach blots