De Döschkassen

In mien Kopp dreiht sick jümmers veele Froogen üm de Sprook. Ick mutt mi je alleent doröver wunnern, dat wi uns överhaupt op all de Wöörd eenigt hebbt, de dat in all de Sprooken gifft. De Mischen vertörnt sick je sünst ook so gern. „Schoop“ to’n Bispeel. Worüm hett man sick dorop eenigt, dat Schoop op Platt Schoop heeten doht. Dor harrn doch ook twee tosom vör ’n Schoop stohn kunnt, un de een‘ seggt: „Kiek mol dat dor, dat mutt Brotpann heeten.“ Denn de annere: „Nä, Du tüünst je. Rüttelpladde mutt dat heeten.“ Un bums weer de Larm dor. Na jo, jedenfalls hebbt sick unse Vörföhrn irgendwann op all de Wöörd eenigt, de wi nu kinnt. Dat mutt echt lang duuert hebben. Un denn gifft dat je ook so veele Sprooken. Veel mehr as dat Länners op de Welt gifft. Annerletzt heff ick twee Chinesen bi’t klöön‘ toheuert, un ick heff ganz genau gor nix verstohn. Ick harr ni mol ansatzwies roden kunnt, över wat de an rappeln weern. Dösig, ne. Nehmt wi eenfach mol ’n finnisched Woord: „Hapankaali“. No wat heuert sick dat för Ju an?