De Döschkassen

Mitünner fallt mi dat bannig swor, mit de Gedanken bi de Sook to blieven, mit de ick mi jüst befot. Wenn ick mi to’n Bispeel ’n Vördrag anheuer, de mi ni ganz so dull mitrieten deiht, as he schull, denn kiek ick gern mol ut‘ Finster. Tominst wenn ’n Finster dor is. Dorbi dink ick denn veellicht doran, wohen ick jüst gern in Urlaub fohrn wurr oder so. Overs dat is würkli dösig: Ick bün je blots mit de Gedanken annerwegens. Rein füsikalisch sitt ick je ümmer noch dor, wo een vör mi steiht, de wat vertellt. Un mien Ohrn sünd je ook dor, de sünd je fast an mien Kopp anwussen. Rein füsikalisch geiht de Schall vun de Wöörd, de bi den Referebten ut’n Mund kümmt je ook in mien Ohrn rin. De Schall bringt mien Trummelfell to’n flattern, de lütten Knooken in’t Binnenohr bewegt sick dordör un allns. Overs de Informatschoon vun dat, wat mien Ohrn heuert, kümmt ni in mien Breegen an, weil ick in Gedanken jüst mit mien Madam op’t Rad sitt un an’t Slott vun Sonderborg langfohr. Dor heff ick de Scheep in Hoben vör mien binne