De Döschkassen

So’n würkli grooten Tourist bün ick noch nie ween. Hunnert Kilometers mit’n Wohnwoog‘ wech – dat langt mi för’n Urlaub. Dor denn ’n beten Rad fohrn un sick de Gegend bekieken… Jo. Dat is wat för mi. Dor mach ick över ween. Een groote Reis‘ steiht bi mi un mien Madam overs noch an: Irgendwann wüllt wi uns de Püramiden vun Giseh bi Keiro in Egüpten bekieken. Overs jümmers wenn ick an de Püramiden dink, denn froog ick mi, worüm se so wiet wech buut worrn sünd. Ick meen: Mutt dat ween? Kunn ni weenstern een‘ vun de Dingers in Dithmarschen stohn? Seggt wi mol, wi wurrn blots den oln Cheops sien Püramide no uns hen kriegen. Dat weer doch wat. Ick wurr se je – strategisch kloog – südli vun Blangenmoor op’n Koppel stelln. Dor in Egüpten hett man nömli gor ni so recht ’n Vergliek üm to begriepen, wo hoch de Steenhuupens sünd. Wenn man overs över de Brunsbütt’ler Hochbrüüch fohrt un dor vun de heuchste Steed noch hunnert Meters no boben kieken mutt, üm de Spitz vun unse Püramide to sehn – dat weer doch wat. För de Uts