Duimpjeworstelen

De gast deze week – misschien heb je van hem gehoord? – is Martin Koolhoven. Nederlandse filmmaker, en regisseur van o.a. AmnesiA, Suzy Q, Het Schnitzelparadijs, Oorlogswinter en Martin Koolhoven's Brimstone. Hij lult ook graag over films, zie bijvoorbeeld in zijn tv-programma De Kijk van Koolhoven. En weet je dat dit verdomde handig is, als je mensen zoekt voor een podcast? Natuurlijk zal hij niet beweren dat The Lost Boys (1987) een onontdekt meesterwerk is. Maar Martin wil wel graag een hand in het vuur steken voor hoeveel lol je ermee kunt beleven. Bovendien zit er zijn favoriete versie in van Don't Let the Sun Go Down On Me, gezongen door de grote Roger Daltrey. In de film volgen we twee tienerbroers, die met hun gescheiden moeder in het strandplaatsje Santa Clara gaan wonen. De oudste, Michael, gaat met de verkeerde leeftijdsgenoten om en begint plots in een vampier te veranderen. Kunnen twee willekeurige losers in de stripboekenwinkel genoeg goede tips geven om dit kwaad 't tij te keren?  Ook hebben we

De schoonmaakster en het zeemonster, het is een gouden recept voor romantiek. Dat vond ook de Academy, die The Shape of Water (2017) beloonde met de Oscar voor Beste Film. De Mexicaanse regisseur Guillermo del Toro kon in deze film al zijn eigen genegenheid kwijt voor de monsterklassieker The Creature from the Black Lagoon uit 1954.  Eliza (Sally Hawkins) werkt als schoonmaakster in een onderzoeksinstituut. Als daar een amfibische man – met schubben en kieuwen – wordt binnengedragen, kruipt het bloed al gauw waar het niet gaan kan. Maar er ligt ook schurk op de loer: de lompe veiligheidsman Strickland. Vinden Eliza en het monster samen geluk? Voor filmrecensent Johan de Joode (Itsonlyamovie.nl en De Nachtvlinders) is het allemaal minder romantisch dan het lijkt. Deze geschubte lover is namelijk wel érg dierlijk. En dan is er nog die kwestie met The Space Between Us (2015). En verder gaat het ook over seks met neanderthalers, de is-Eliza-een-vis-discussie en geilen op Cadillacs en stille vrouwen. Steun Duimpj

Spy (2015) is een showcase voor zowel regisseur Paul Feig als de ster van de film, Melissa McCarthy. Zij speelt Susan Cooper, die met een lagere rang vastzit achter een bureau in de CIA-kantoren. En dan krijgt ze haar kans om te schitteren in het veld! Juist omdat ze er niet uitziet als de gemiddelde James Bond-achtige spion.  De comedy Spy neemt daarmee het genre spionnenthriller daarmee vooral lekker op de hak, dus. Maar de film is ook een béétje een rommeltje. Op de set werd er danig op los geïmproviseerd, en ook levert dat leuke momenten op, het geeft ook zijn uitdagingen. Zowel voor de makers als de kijkers. Schrijver en filmjournalist Basje Boer is meestal wel fan van deze stijl van Paul Feig, zo ook nu. En bovendien adopteert ze graag films waar anderen minder lyrisch over zijn als de hare. Spy is ván Basje. En daarom des te leuker dat ze haar liefde nu komt delen in podcastvorm. Verder hebben we het ook over de vraag of spionnen een meervoudige-persoonlijkheidsstoornis hebben, krijgen Rose Byrne en Al

Een van de meest geziene filmposters in studentenhuizen in de jaren nul was Fear and Loathing in Las Vegas (1998). Een hevig vervormde Johnny Depp met een raar petje, een dikke zonnebril en een sigarettenhoudertje. Zijn nek krult naar beneden met een lengte waar giraffen jaloers op zijn. Om hem heen fladderen vleermuizen, en in zijn bril zien we de neonverlichting van het Amerikaanse gokwalhalla gereflecteerd. Alles schreeuwt uit: drugsfilm. Terry Gilliam maakte hiermee een ware cultfilm, die flink flopte in de bioscopen. Maar op dvd vond-ie zijn publiek. Niet iedereen was fan, echter. Zo was deze film vooral een ondoorgrondelijke brei van indrukken voor Matthijs Kooiker. Hij is beter bekend als De PodcastGast, en heeft een missie om zo snel mogelijk in minstens honderd podcasts aan te schuiven. Zelfs deze derde kijkbeurt kon hij maar weinig met de capriolen van een trippende Johnny Depp en Benicio del Toro, aangekleed door de bizarre visuele verzinsels van Gilliam. We hebben het ook over de staat van CGI in

Before the MCU Iron Man, before Sam Raimi's Spider-Man, even before Roger Corman's Fantastic Four, there was one project that can truly claim to be the very first Marvel feature ever. And that little movie is called Howard the Duck. It was a box office bomb for the ages, but it also has its fans. And one of them is film critic Ashley Walker. A talking, child-sized waterfowl gets accidentally sucked into our dimension. And there he finds himself in a situation where he has to save the world. Or can he wisecrack himself out of that one? Howard gets help from a young musician, played by Lea Thomson, and from future Oscar winner Tim Robbins. Podguest Ashley almost surprises themself by how how much they know about this movie. And there are a lot of fun trivia to sink our teeth into. Even now, new stories keep cropping up about Howard the Duck and its disastrous production. And then we haven't even gotten into all of the awful duck puns... We also discuss Ashley's recently found affection for Doctor Strange, Marti

"Ik háát Requiem for a Dream", zei collega-podcaster Peter Scheffer in het eerste mailcontact. Dat is nog eens een sterke pitch! Voor host Ruud was dit namelijk een film die diepe indruk maakte aan het einde van zijn tienerjaren, en die hij ook keer op keer opnieuw kon kijken. Dit is sowieso de film waarmee regisseur Darren Aronofsky zichzelf in 2000 op de kaart heeft gezet. En als je Requiem zelf niet hebt gezien, ken je ongetwijfeld de filmmuziek van Clint Mansell. Vooral Lux Aeterna, het centrale thema is te pas en te onpas gebruikt. In trailers, parodieën en zelfs een notoire compilatie van Nicolas Cage-gekte. Podgast Peter ken je misschien beter als Retrogamepapa, de host van podcast De Ridders van de Retro Tafel. Daarin duikt hij, meestal met mede-ridders Alex en Klaas (ook wel Klaas en Alex), in de geschiedenis van videogames. Wie vroeger naar de cartoon Captain N keek en zich weleens afvraagt hoe de hoofdpersoon er hedendaags uit zou moeten zien... Waarschijnlijk zoals Peter. We hebben het ook over de

Over-exposure makes the heart grow fonder, it seems. In the U.S., the movie A Christmas Story (1983) gets played on a loop for twentyfour hours, every single year at Christmas. And people love it! Meanwhile, in the Netherlands most people will probably never have heard about director Bob Clark's festive classic.  It's an episodic family film, centered on Ralphie, a boy who want a BB gun for Christmas. Adventures and larks ensue. And if you've grown up with it, like filmmakers Albert Birney and Kentucker Audley, chances are you'll varry it in your heart with deep, warm feelings. One of the most refreshing cinema experiences of 2021 was the brilliant and charming Strawberry Mansion, by the directing duo Audley and Birney. At least, for Dutch audiences, because in the States it will be released in February 2022. Kentucker also plays the lead. And you may have seen him before in Ain't Them Bodies Saints, or in V/H/S or the intriguing She Dies Tomorrow. But if you haven't seen Strawberry Mansion yet, please, treat

MET VIDEO: https://www.youtube.com/watch?v=Qrt7hZ2t5SQ  Hooggeëerd bezoek in deze 81ste editie van de podcast. We hebben zowaar een katholieke heilige over de vloer. Mister December himself: Sint Nicolaas van Myra Patara. De beste man was toevallig in het land voor zaken, maar wist ook een klein momentje in zijn drukke schema te vinden om te babbelen over een film. En wel een semi-biopic van zijn eigen leven: Sint (2010) van regisseur Dick Maas. De details uit het leven van St. Nicolaas zijn nogal aangepast in het fictieve plot. Dat Niklas – de door Huub Stapel gespeelde 'Slechtheiligman' uit de film – vooral een moordende ploert is, stemt onze podgast des te vrolijker zelfs! Sint is daarmee een typische Maas-film: een dik aangezette culthorror met een vette knipoog.  En dit is een speciale aflevering! Want als Sinterklaas komt praten over deze film, willen we wel visueel bewijs. We nodigden hem uit in de radiostudio, en hebben de boel op film gezet. Dat maakt dit de best klinkende en uitziende aflevering van

Witte mannen met een midlifecrisis, zijn daar niet al genoeg films over? Niet als je het goed doet, vindt podgast en filmkenner Gerlinda Heywegen. Druk (2021) deed haar weer denken aan die andere grote film van Thomas Vinterberg, Festen (1998). Maar misschien is het ook vooral gewoon plezierig om dit Deense viertal dronken te zien worden. Martin (Mads Mikkelsen) start met het experiment: de hele dag alcohol drinken, tot je een bloedpromilage van 0,5 hebt. Hij voelt zich lekkerder in zijn vel en vol zelfvertrouwen. En vooral is hij niet meer zo'n saaie lul. Zijn drie maten volgen snel ook. En al gauw loopt het misschien niet meer zo ontegenzeggelijk positief. De film leverde Vinterberg de Oscar op voor Beste Buitenlandse Film. Gerlinda schrijft over over films, verzorgt lezingen en podcasts erover en nog een hoop meer. Toen we deze film uitkozen, sprintte ze zo gauw als ze kon naar de bios om Druk opnieuw te kijken. Dat voorspelt dus veel goeds! We hebben het ook over films afzeiken die aan een overleden docht

MET VIDEO: https://www.youtube.com/watch?v=jDvxqXJBZ-M Nu alweer een nieuwe aflevering? Jawel! Want de Duimpjeworstelen Filmpodcast was te gast in de podcaststudio van het Leiden International FIlm Festival (LIFF). We mochten daar een aflevering opnemen met festivalprogrammeur Cedric Muyres. En hij wilde het graag opnemen voor dé cultfilm der cultfilms: The Room (2003) van regisseur Tommy Wiseau. Deze staat al sinds jaar en dag bekend als de allerslechtste film ooit gemaakt. En tegelijk als onbedoelde genialiteit. Wiseau streefde naar een eigen A Streetcar Named Desire, en schreef, regisseerde en produceerde de boel. En hij nam ook nog eens de hoofdrol op zich. Maar het resultaat is vooral lachwekkend, en vooral als je de kijkervaring deelt met vrienden. Tegenspeler en line-producer op de set van The Room Greg Sestero beschreef zijn beslommeringen in het boek The Disaster Artist. En sinds 2017 is ook daar een filmversie van, van en met James Franco.  Verder hebben we het ook over Cedrics ontmoeting met Wisea

A bit of saturated red really pops off the screen. So, a lot of it must really set a movie on visual fire! Add a bit of dark storytelling, some soapiness and a big homage to the women of LA Mancha, and you get Volver. One of the movies from director Pedro Almodóvar stretch of big arthouse hits in the 2000s. It stars Penelope Cruz and Lola Dueñas and a lot of great Spanish actresses. What's not to love? Well, having grown up in La Mancha herself, comedian and graphic designer Roxy JC felt it may have hit too close to home. The first time she watched it, at least. Now, having lived in the Netherlands for ten years, she warmed to it. Still, there's plenty to unpack in this movie, and we head into it fully enthused. Also, we discuss what life in Spain is like, the privacy we rely on in the bathroom, and Penelope Cruz maybe being way too perfect a specimen of humanity. Hey, you want to support this podcast? Visit our Patreon page! Links: Roxy JC performing comedy at LFMAO in Nijmegen: https://www.youtube.com/wat

"You play C, F and G? You're in." En zo komt de jonge keyboardspeler Jon in de onuitspreekbare band Soronprfbs, van enigmatische zanger Frank (Michael Fassbender). Pas bij zijn eerste optreden komt Jon erachter: Frank draagt een curieus papier-maché masker. En dat gaat nooit af. Zelfs niet onder de douche. Voordat hij het Oscarlievelingetje Room maakte, kwam regisseur Lenny Abrahamson met de bizarre tragikomedie Frank (2014). De film is gebaseerd op de echte ervaringen van journalist Jon Ronson, die in de jaren tachtig met de band van komiek Frank Sidebottom tourde. Alleen dan nog wat aangekleed met verhalen over andere obsessieve muzikanten, en naar het nu getrokken. Wat in elk geval wél echt is, is dat masker. En dat leidt tot een hoop absurdistische taferelen. Als je de humor niet zo leuk vindt, helpt dat de kijkervaring niet. Zo ook voor Michael Raymakers, van het platform Geeklove. Hij hoeft geen liedjes met willekeurige woorden die nergens over gaan – en laat dat precies het grootste talent zijn van de

Waarschijnlijk is nu Dune hard op weg om de film van het jaar te worden. Maar tot nu was dat misschien toch wel Zack Snyder's Justice League. Tenminste, als film die de collectieve aandacht op filmwebsites, filmtwitter en filmpodcasts het meest heeft opgezogen. Snyder's visie zag in 2021 namelijk ein-de-lijk het daglicht. De schreeuwende minderheid had er immers lang genoeg over gezeurd, actie gevoerd en wat al niet nog meer. Maar, en dat is ook zeker waar, heel veel anderen werden ook op zijn minst benieuwd. Daartoe behoort zeker podgast en filmmaker Jan van Ooijen. Deze cameraman en regisseur is dan ook in zijn nopjes met het resultaat, en met het feit dat Snyder alnog op zijn eigen manier de trilogie heeft kunnen voltooien die hem werd beloofd. En zelfs al ziet hij als maker ook wel puntjes die anders hadden gekund, als fan geniet hij met volle teugen. Gaat deze podcast de fanatici en de haters voorgoed de boel met elkaar laten lijmen? Vast niet. Maar het is in elk geval een plezierige uitwisseling, in ee

In de jaren negentig verdwenen drie jonge filmmakers in de bossen van Maryland, terwijl ze een documentaire aan het filmen waren over de heks van Blair. En drie jaar later werden hun beelden teruggevonden. De film die ervan werd gemonteerd, The Blair Witch Project (1999), werd een megahit. En al gauw bleek het natuurlijk allemaal in scène te zijn gezet! Maar, toegegeven, een iconische horrorfilm is het nog steeds. De griezelfilm zette ook een trend: het zogeheten found footage-genre. Er kwamen meer van deze goedkoop te produceren horrorfilms, tot vervelens toe. En na zo'n grote hype als bij deze film kan het vast alleen maar tegenvallen. Dus is die originele trendsetter, behalve effectief, eigenlijk wel zo goed?  Schrijver, columnist en podcast- en hoorspelmaker Hanneke Hendrix vindt zeker toch van wel! Zij heeft dan wel een zwak voor verhalen die met weinig budget worden gemaakt. Maar bij het herbekijken van The Blair Witch Project zag ze er nog een hoop andere sterke punten in. Meer dan ze zelf verwachtte,

Wat kunnen we zeggen, behalve "Graag gedaan!"? Geen probleem hoor, dat we zo'n toffe podgast hebben geregeld deze keer. En wel in de vorm van striptekenaar Tim Artz! Hij is werkzaam voor de Donald Duck, een vrolijk weekblad. En Tim werkte ook mee aan de geüpdatete reeks van Duck Tales. En dan kwam ook nog het album Tom Poes en de Tijdverdrijver uit zijn potlood. En trouwens ook een dikke graag gedaan voor de filmkeuze deze keer! Mede namens Tim, die graag even mee kwam praten over Moana – ook wel Vaiana, voor de Europese markt. Deze Disney-animatie in Polynesische sferen miste volgens hem namelijk iets. Het is het verhaal van stamhoofdsdochter Moana, die op avontuur gaat om het hart van de mythische Te Fiti terug te geven. En daarvoor heeft ze onder andere de hulp nodig van de halfgod en dankbaarheidsjunk Maui. In de podcast gaat het ook over Disneyschurken en het gebrek daaraan, over 2D- versus 3D-animatie en Disney versus Ghibli, en de vraag of de House of Mouse misschien niet te makkelijk animatie-Oscars o

Eén ding is zeker: Promising Young Woman (2020) kijkt verdomde lekker weg. Met haar filmdebuut haalde regisseur Emerald Fennell de Oscar binnen voor Beste Originele Script. Ze maakte hiermee een wraakfilm voor het #metoo-tijdperk, lekker gestileerd en met een bak mierzoete popmuziek. Maar het is een film die ook best wat kritiek te verduren krijgt. Zo is er Jacoline Maes, filmwetenschapper en aanstormend criticus. Ze is ook communicatiemedewerker bij het Queer Film Festival Utrecht (QFFU). Jacoline houdt wel van een lekkere wraakfilm. Maar Promising Young Woman geeft haar noch een lekkere catharsis, noch een heerlijke dosis cynische. En een van de twee had toch zeker wel gemogen. In de film zien we hoe Cassandra, gespeeld door Carey Mulligan, zich in kroegen en clubs dronken voordoet. Als mannen haar oppikken, wacht hen thuis een onaangename verrassing. En langzamerhand leren we wie ze is en waarom ze dit doet. Als de film iets doet, is het wel de tongen losmaken. En zo ook nu een hele aflevering lang! Het ga

"Dag mevrouw, ik wilde vragen of ik hier misschien een bad mag nemen? Ik ben nogal vies." Was getekend, Camiel Borgman. Eindelijk een Nederlandstalige film in de podcast! Misschien wel Nederlands beste filmmaker, en zeker een markante, is Alex van Warmerdam. In 2013 ging hij met Borgman met zijn absurdistische toon een wat duisterdere kant op. En dat had ook succes: de film ging in première op het Filmfestival van Cannes, en won in eigen land een Gouden Kalf voor Beste Film. Maar natuurlijk is niet iedereen onder de indruk. Gelukkig maar, want anders was er geen aflevering. Filmreviewer en Entertainmenthoek-redacteur CineMartijn vindt dat de absurde comedy van de film niet lekker mengt met de duistere toon. En dan vooral die windhonden! In de film zien we hoe de zwerver Camiel (Jan Bijvoet) het huishouden binnendringt van Marina (Hadewych Minis) en Richard (Jeroen Perceval). Hij schakelt de tuinman uit en neemt diens plek in. En langzaam speelt hij de gezinsleden tegen elkaar uit.  En verder gaat het over d

Why this movie? By no stretch of the imagination is Smokin' Aces the Citizen Kane of its time. It is just an increasingly weird assortment of killers converging on a Vegas hotel to put a bullet into a piece of human trash. Bright colours, loud sounds and an overpopulated bunch of storylines converging on a farcical climax. And inbetween it suddenly gets existential on our asses. Someone gave Joe Carnahan carte blanche, and he gave it all he had. But you know what? No matter how many criticisms you throw at Smokin' Aces, it only adds to the delight of Australian filmmaker Chris Elena. It's the movie that opened his eyes to how movies are made, especially blocking, editing and color grading. And he just revels in the strangeness that is this action extravaganza.  But there's more to talk about! For instance, how this movie affected Chris's run in film school, his encounter with actor Joel Edgerton in Sydney and the deeper meaning of the head of a bunny costume. Hey, you want to support this podcast? Visit our P

Soms zie je het allemaal wel, maar voel je het niet. Host Ruud had dat met In the Mood for Love (2000) van Chinese mooifilmer Wong Kar-Wai. Een meesterwerk voor andere mensen, noemt hij het. In de film zien we hoe meneer Chow en mevrouw Chan erachter komen dat hun wederhelften met elkaar vreemdgaan. Ze groeien nar elkaar toe, verlangen steeds dieper naar elkaar. Maar doen er niets aan. Bij jonge filmmaker Jetske Lieber kwam de film wel helemaal binnen. Ze keek 'm dit jaar voor de Filmacademie, en daarna nog twee keer op groot scherm toen EYE meerdere restauraties van Wong Kar-Wai uitbracht. En vooral dat melancholische, nostalgische toontje pakte haar helemaal in. Lieber laat haar regietalent onder andere zien in de short De Krantenman en speelt zelf een hoofdrol in festivalhit Marlon Brando van Vincent Tilanus.  In de pod hebben we het ook nog over de andere films van Wong-Kar wai die we in het retrospectief zagen, een documentaire die Jetske voor de Filmacademie moest maken op een moeilijk moment, en hoe he

Na 27 jaar is het kwaad terug in Derry. Mike, de enige van de Losers Club die achterbleef, moet de rest zien te verzamelen. En samen nemen ze het opnieuw op tegen Pennywise, de horrorclown die zich voedt op angst. Kunnen ze hem deze keer definitief verslaan? Het eerste vervolg op een eerdere aflevering! Want als er een film is waar Schokkend Nieuws-redacteur Lieuwe van Albada een flinke afkeer voor heeft, dan is het wel It Chapter Two (2019). Zo erg zelfs, dat alleen al het idee van herbekijken hem deed walgen. Als fervent Stephen King-fan is hij natuurlijk wel vaker teleurgesteld door verfilmingen van diens boeken. Maar It is een klasse apart. En ook host Ruud, die de eerste keer in de bios nog best vermaakt was, kijkt nu met iets kritischere ogen naar het vervolg. Twee jaar geleden sprak hij al met goede vriend van de show Sven Boot over het eerste deel. Lieuwe gooit er nu een lekkere schep bovenop, met nog een aantal rake observaties en een verse dosis vitriool.  Verder gaat het ook over de infame needle-d