De Döschkassen

Siet över 20 Jor heff ick al’n Ackersnacker, ’n Mobil-Telefoon. Un siet mehr as Teihn Johr heff ick sogor ’n Smartfohn, mit dat man veel mehr as blots telefoneern kann. Nierdings heff ick sogor twee Smartfohns. Dat eene heff ick in de Tasch, dat annere wicht bummeli twee Tünn‘ un löppt mit Diesel. Dor kann ick mi sogor rinsetten. Jo, richti, mien frisched Auto is dat, dat hett nömli ’n Steekplatz för ’n Sim-Koart. Ick weet gor ni, wat „Sim“ heeten deiht. Is ook annerlei. Jedenfalls heff ick bi mien Mobilfunk-Anbeeder anroopen, dormit ick an so’n tweete Koart för mien Auto keem. „Keen Probleem“, hett de Mann bi de Firma seggt. So’n tweete Koart weer je bi mien Verdrag dorbi. Overs ick kunn je ook op ’n annern Tarif wesseln. So harr ick desülbigen Leistung‘, för dat halve Geld. Dor heff ick natüürli ni „nä“ seggt. Also wurr dat klor mokt un allns schull sien Loop nehm‘. Dat uttoklabüstern hett good ’n Dreeviddelstünn duuert, denn mien Fründ bi mien Mobil-Anbeeder weer anschiend noch ni so lang in de düütsche

Is Ju eegentli al mo de Galle rutsneeden worrn, also de Gall’nbloos? Mi jo. Jüst erst. Ick harr mitmol Wehdoog in Buuk, so’n Pien heff ick mien Levdag noch ni hatt. Tähnweh is ’n Strandurlaub dorgegen. Op’t Letzt‘ gung dat mit Blaulicht un düchti Morphium in Kopp no Heid‘ in’t Krankenhuus. Overs dat Morphium hett ook ni holpen. De Wehdoog wulln ni weniger warrn. Ick bün denn erstmol ünnersöcht worrn. Un veele Sprütten heff ick kreegen un denn bün ick weller ünnersöcht worrn. Mi wurr no ’n poor Stünnen vertellt, dat ’n Operatschoon nödig weer. Un mi weer intwüschen allns annerlei. Ick kreeg noch’n Sprütt un denn gung dat Licht bi mi ut. As ick weller opwokt bün, harr ick veer Löcker in Buuk un ’n Schlauch hung mi ut de Kiep – mit ’n Büddel doran, wo Bloot bin weer. Overs de düllsten Wehdoog weern wech. Ick weer de glücklichste Minsch op de Welt. Un ick bün ümmer noch ganz begeistert dorvun, wat de Dokters allns moken künnt. Mi wurr vertellt, dat de OP wunnerbor loopen is un dat ick in Tokunft ook good ohn‘

Na, weller klor in Kopp? De Froog geiht natüürli an de Mannslüüd. Güstern weer je Vadderdag. An un för sick je Himmelfohrt. Overs för den een oder annern Vadder un ook för Mannslüüd, de noch gor ni Vadder sünd, ward de dorste Dag mitünner ook to’n Himmelfohrtskommando. Dorbi gifft dat den Dag as Vadder- oder Herrndag, as man ook seggt, noch gor ni so lang. Erst 1931 hatt dat den ersten Vadderdag in Düütschland geeven. Un de Idee dorto kümmt an un för sick ut Amerika. Dorbi geev dat in’t 19. Johrhunnert al een Dag, an den de Vadders ehr Söhns in de Sitten un ook de Unsitten vun’t Mannween inföhrn schulln. Jesus un sien Vadder Josef – eegentli mutt man je Steefvadder to Josef seggen – de beiden sünd also worhschienli noch ni mit ’n Kist Beer oder ’n Buddel Wien un ehr Kollegen vun de Buusteed dör Nazareth trocken. Overs veellicht geev dat för de Mannslüüd dormols je sowat Ähnliched. Man weet dat ni. In de Bibel steiht je, dat man Vadder un Mudder ehrn schall. Vun Vadder- un Mudderdag steiht dor overs nix, so

Veellicht warr ick nochmol Buddhist. Blots wegen de Idee mit dat Karma. Un denn wurr ick allns dorför dohn, dat ick in’t näste Leven ’n Katt wurr. Also wenn’t geiht, ’n Koter. Ick mutt mi overs noch mol erkunnigen, wat man sick bi de Karma-Sook denn utsööken kann, an wat för ’n Steed man dat näste Mol op de Welt kümmt. Denn in Gegenden, in de Katten opfreeten ward, wurr ick dat denn wiss ni so scheun finnen. Ick weer leever hier bi uns ’n Koter, so’n Stuuventiger in ’n fründliche Famielje mit Kattenklapp in de Döör, so dat ick jümmers rin- un rutloopen kunn as ick lusti weer. To Huus kreeg ick denn kostenlos to freeten. Un wenn mi een Kattenmfudder ni smecken deh, denn wurr ick dor blots eenmol an rüüken de Snut vertrecken un dat Eeten liggenloten. Intwüschen wurr ick kieken, wat de Novers mi so henstellt, wenn ick ehr jümmers weller mol üm de Been strieken wurr. No twee Weeken wurr to Huus denn betered Fudder stohn. Ut Mitleid vun mien Minschen. Overs ook ut Bammel dorför, dat ick ganz no de Novers hentrecke

An 20. April is Elon Musk sien Raket‘ „Starship“ losflogen. De gröttste Raket‘ de dat betlang geeven hett. Sünnerli wiet is de Damper overs ni kom‘. No ’n poor Minuten is dat Dings explodeert. Musk hett sick liekers freut. Sogor vun ’n „grooten Erfolg“ hett he snackt. Jo. Man mutt sick blots oft genog seggen, dat allns good is, denn is allns good. Dat hett de Luftfohrtverwaltung vun de USA, de FAA overs ganz anners sehn. De hett moneert, dat de Schrott vun dat dorste Sternschipp bi’t Rünnerfalln no den „erfolgrieken“ Test veel Natuur in Dutt haut hett. Mi hett je wunnert, wat de Raket‘ överhaupt losfleegen dörfst hett. De Afschussramp weer nömli noch gor ni ganz ferti. Dor hett de Deel fehlt, de de Hitten vun de Düsen opnehm‘ schull. Dat is de FAA anschiend gor ni opfulln. Veellicht wull man dat ook gor ni sehn. Man weet dat ni. Dat Füüer vun de Düsen hett jedenfalls blangbi ook noch de halve Afschussramp un düt un dat in de Ümgeevung inschmulten. Nu seggt de FAA overs, dat Musk erstmol ni noch een vun

Kinnt Ju anne Will? De kümmt mit ehr Sennung tomeist no’n Tatort an Sünndag in’t erste Programm. Bi Anne Will tummelt sick jedet Mol Lüüd ut de Politik, ut de Wirtschop, ut’n Journalismus un ook ut de Weetenschop. Mol ganz bekannte, mol wülk ut de drütte oder veerte Reeg. Anne nehmt allns, wat se jüst vör de Flint‘ kriegen kann. Nu kann man sick je frogen, wat Anne Will eegentli will. No ehr „Mimik“ to urdeeln, mokt se meist jedet Mol al to Anfang vun ehr Sennung ’n Gesicht, dat seggt: „Ick bün Ju all över un weet allns veel beter as all de annern.“ Dor kann an un för sick blots Markus Lanz noch een opsetten. De will gern allns noch beter weeten as Anne Will. Nu froog ick mi overs: Worüm lod‘ sick Anne un Markus överhaupt Lüüd in, wenn se doch allns beter weet? Se kunnen doch eenfach mol seggen: „Moin, leeved Publikum, hüüt heff ick mi mol keen Gäst inlod‘, hüüt will ick mol vertelln, wo sick dat würkli verhölt un wat de Lösung is.“ Dor mutt man doch keen Geheemnis vun moken, wenn man weet, wo de lockers

So langsom wasst dat Gras je weller. Dorüm geiht dat ook weller los mit dat Rosen meih’n. Fröher harrn wi to Huus je ’n Benzin-Meiher. Overs de hett irgendwann den Geist opgeeven. Nu weern wi an överleggen: Nochmol ’n Benzin-Meiher kööpen? Dat weer ’n Risiko. Noher seggt de Politik noch, dat blots noch Meihers op’n Rosen dörft, de mit Luft un Leevde löppt. Dorüm hebbt wi uns vöriged Johr al rechttiedig för ’n elektrischen Meiher, ‘n Rosenmeiher-Robotter entscheed. Wi hebbt dacht: Dat Dings stellt man op’t Gras un denn hölt he de Huuskoppel CO2-neutral in Schuss. Dat keem overs anners: Man mutt dor erstmol so’n Droht verleggen, dormit de Robotter weet, wonehm he langmeih’n schall. Nu hebbt wi overs dree Rosenstücken, de ni direkt tosomhangt. Dor mutt man erstmol överleggen un sick schlau moken, wo man den dorsten Droht an besten verleggt. De Droht, de bi den Robotter dorbi weer, hett gor ni langt. Also: Frischen Droht tokööpen un ook noch wülk vun de Klammern, mit de man den Droht fastmokt. Irgendwann is

Vör 23 Johr, in’t Johr 2000, heff ick mien erste E-Mail kreegen, vun ’n Fründ. Vörher heff ick sülms een schreeven. An densülbigen Fründ. Intwüschen bün ick meist jeden Dag in’t Internet togang. Privot un bi de Arbeid, to Huus un ünnerwegens. Ick krieg E-Mails und annere Norichen, kiek düt un dat no, wat ick ni weet un so wieder. So as dat bi de Mehrsten annern ook is. Overs even blots bi de Mehrsten un ni bi all. Süss Perzent oder 3,4 Millioon‘ vun de Düütschen mang 16 un 74 Johr sünd nömli noch nie in’t Internet ween. Dat heff ick jüst erst in’t Internet leest. De 3,4 Millioon‘ Lüüd weet veellicht noch gor ni, dat se to de süss Perzent heuert, de noch nie in’t Intenet ween sünd. Se hebbt je keen Internet. Overs dat is je ook weller ’n Statistik, de hinkt. Wat is denn mit de Lüüd ünner 16 un över 74. De sünd gor ni ünnersöcht worrn. Na jo, irgendwat ward sick de Statistikers dor je wohrschienli bi dacht hebben. Annersrüm heet dat jedenfalls, 94 Perzent vun de Lüüd mang 16 un 74 sünd al mol in’t Internet

Un weller is Ostern. Mi dücht, dat geiht ümmer gauer, dat so’n Johr rüm is. In de eene Hand hett man noch de Wiehnachsboomkugeln, in de anner Hand al de Ostereier. Na jo, denn kümmt man weenstern ni ut‘ Gliekgewicht. För Kinner duuert so’n Johr je veel länger. Un steiht Wiehnachen Ostern oder de Gebuurtsdag vör de Döör, denn will de Tied överhaupt ni mehr wiederloopen. Overs all to lang mööt de Lütten je ni mehr tööven, denn köönt se weller Eier sööken – tominst, wenn dat bi ehr to Huus noch Eiersööken gifft. Vun een‘ kann ick mi op jeden Fall vörstelln, dat he nu dör’n Goorn löppt un söcht. Olaf Scholz. De löppt dör’n Goorn un söcht no goode Begrünnungen dorför, dat he sien so un so al riesiged Kanzleramt noch grötter buun kann. „Dat heff ick doch jümmers al seggt“, passt ni so recht. Un „dat hebbt je ook alle wusst“, ook ni würkli. „Ick kann mi ni erinnern“, kunn klappen. So ähnli hett dat in Berlin al mol klappt. Veellicht schull Olaf dat eenfach kombineern un seggen: „Niemand hat die Absicht das Kanzlera

Wi mööt Energie spoorn. Un dor kann jedeneen för sick wat dohn. Dor kann man ook kreativ warrn. In Schwerin op’t Finanzamt heizt se intwüschen al mit Poppier. Dor hebbt se je annerletzt je de kompletten Stüüerünnerlogen vun de dorste Russenstiftung, de Manuela Schwesig vörstohn hett, in Kamin opbrennt. Overs Poppier oprenn‘ dat is ni good för de CO2-Bilanz. Wenn Ju also arger mit‘ Finanzamt hebbt, denn schulln Ju den Stüüerbescheed leever in de blaue Tünn smieten, dor ward denn nohaltiged Poppier vun mokt. Liekers, man weet je gor ni wat man noch schall. Eenmol schüllt wi de Gas- un Ölheizung‘ ut‘ Huus smieten, denn weller ni. Mol schüllt de Verbrenner-Autos wech, denn weller ni un denn overs doch – veelleicht irgendwann tominst. In de Sennung mit de Muus heff ick mol sehn, dat man ut Kalk un Quark richti gooden Liem moken kann. De kleevt so good, dat man dormit sogor’n Lastwogen anbörn kann. Dat is ’n gooden Tipp för de Klima-Aktivisten. De schulln sick ehrn Kleever also leever sülms anröhrn, denn Sekunne

Gewöhnungssooken Man gewöhnt sick an allns, heet dat je, ne. Un wi mööt uns nu an’t Weekenenn weller an de Sommertied gewöhn‘. In de Nacht vun Sünnobend op Sünndag ward de Klock vun twee op dree vörstellt. „Jo, fein“, ward denn weller vun Mennige schimpt, „denn hebbt wi je ’n Stünn weniger!“ Dat is natüürli dumm‘ Tüch, de Dag hett jümmers noch 24 Stünnen. Liekers: So’n Stünn fröher optostohn, dat geiht den een oder annern düchti in de Knooken. Un jedet Mol, wenn de Klock op Sommertied ümstellt ward, denn markt man dat ook een twee Weeken an de Gnegeligkeit vun mennige Mitminschen. Dat gifft natüürli ook Gnegels, de jümmers gnegeli sünd, annerlei, wat de Klock jüst anwiest. Un weller annere is dat lang as breed. De seggt sick: Egol, wat wi Sommer- oder Normoltied hebbt, de Hauptsook is doch, dat wi Tied hebbt. Un dor hebbt se Recht. Wenn man nömli keen Tied hett, denn kümmt man düchti in Sweet. Nu ward je al siet veele Johrn in de EU doröver verhannelt, de Sommertied intostampen. Overs as dat so is, eeni

Frank Schätzing is splitteri. Sien Book „Der Schwarm“ is verfilmt worrn. Na jo, so’n beten tominst. Dat Book heff ick leest. Un de achtdeelige Reeg in de ZDF-Mediathek heff ick ook al bet to Enn sehn. Tscha, ick mutt seggen, wat ick Schätzing verstohn kann. He hett seggt, dat wat ut sien Geschicht morkt worrn is, hett mehr vun Rosamunde Pilcher as vun sien Book. Dor hett he recht. Överhaupt stimmt blots dree, veer Sooken mit dat övereen, wat in’t Book steiht. Ick heff bi’t Fernseh kieken bet to’n Sluss dorop töövt, wat dat ennli losgeiht. Op de anner Sied: Schätzing wull sülms veel verännern: He wull de Geschicht in de Tokunft speeln loten. Dor schulln ook de „Fridays for Future“-Demos in vörkom un so. He wull dor wat politisched ut moken. So no dat Motto: „Heuert op mi un Greta Thunberg oder ju kümmt all in de Höll‘ to’n Schiet schippen.“ Ick weet ni so recht, wat mi dat beter gefulln harr – also de Idee, ni dat Schiet schippen. Ick harr eenfach gern sehn, wat in’t Book steiht, sowiet man even duusend Sieden

Man wunnert sick je mitünner över so mennige Erfinnungen, ne. Un mennige Erfinners hebbt wohrschienli gor ni dor över nodacht, wat ehr Erfinnungen allns noch no sick treckt. Mit een so’n dösige Erfinnung heff ick Bekanntschop mokt, as ick so bummeli süss Johr jung weer. Dormols geev dat besünnere Schruuv-Deckels bi Bruus- un Cola-Buddeln. De Buddeln weern noch ut Glas un de Deckels weern ut Metall. Dormit de overs dichtholn hebbt, weer dor vun binn‘ so’n beten Gummi rinkleevt. Un üm jüst dat Gummi geiht dat. Dor keem nömli mol een‘ op de Idee, dat Gummi ni fast in de Deckels rintokleeven, sünnern dat so antobring‘, dat man dat dor rutpuuln kunn. Op de anner Sied weern lütte Biller. Mol weern dat Sportlers, mol ole Autos un all sowat. Knibbelbiller hebbt de Dingers heeten, weil man ehr ut de Deckels „rutknibbeln“ schull. Dor kunn man sogor Sammel-Alben för kööpen, wonehm man de Knibbelbiller rinbacken kunn. De Hefte kreeg man noher gor ni mehr to, weil de Rand vun de Gummidichtun‘ je so dick weer. So richti t

All, de to’n Johrduusendwessel 25 oder öller weern, kinnt dat noch: Fierobend in’t Fernsehn. In de dree Programme de dat geev, keem nachts, bummeli Klock twölf – nix mehr. Dor weer blots noch so’n Grimmeln to sehn, „Snee“ hebbt wi dorto seggt. Weet Ju noch? Dat weer de „Sendeschluss“. Jo un in de Week, also vun Mondag bet Friedag, geev dat ook in de Meddagstünn nix to sehn, wenn ni jüst wat besünnered as de Olümpiade oder so ingang weer. Na, dat stimmt ni ganz: Nix kunn man ni sehn, man kunn dat „Testbild“ sehn. Dorno kunnen Fernsehtechnikers instelln, wat dat Bild vun so’n oln Röhrn-Fernseher genau in de Meern un de Farven good to sehn weern – wenn dat denn överhaupt ’n Fernsehn mit Farv weer. To dat Testbild weer so’n Fleuten, so’n Piepen to heuern. Jo. Un allns tosom hett sick „Sendepause“ nöömt. Wenn man allns tosomreekend, denn kunn man vun 24 Stünnen heuchsten 16 Stunnen Fernseh kieken. Hüüt kiekt mennige Lüüd in 24 Stünnen 37 Stünnen op de Mattschiev, weil se blang dat Fernsehn ook noch ehr Smartfohn

All, de to’n Johrduusendwessel 25 oder öller weern, kinnt dat noch: Fierobend in’t Fernsehn. In de dree Programme de dat geev, keem nachts, bummeli Klock twölf – nix mehr. Dor weer blots noch so’n Grimmeln to sehn, „Snee“ hebbt wi dorto seggt. Weet Ju noch? Dat weer de „Sendeschluss“. Jo un in de Week, also vun Mondag bet Friedag, geev dat ook in de Meddagstünn nix to sehn, wenn ni jüst wat besünnered as de Olümpiade oder so ingang weer. Na, dat stimmt ni ganz: Nix kunn man ni sehn, man kunn dat „Testbild“ sehn. Dorno kunnen Fernsehtechnikers instelln, wat dat Bild vun so’n oln Röhrn-Fernseher genau in de Meern un de Farven good to sehn weern – wenn dat denn överhaupt ’n Fernsehn mit Farv weer. To dat Testbild weer so’n Fleuten, so’n Piepen to heuern. Jo. Un allns tosom hett sick „Sendepause“ nöömt. Wenn man allns tosomreekend, denn kunn man vun 24 Stünnen heuchsten 16 Stunnen Fernseh kieken. Hüüt kiekt mennige Lüüd in 24 Stünnen 37 Stünnen op de Mattschiev, weil se blang dat Fernsehn ook noch ehr Smartfohn

Hüüt is de internatschonale Dag vun de Muddersprook. Nu much ick overs mol weeten, wat denn mit „de“ Muddersprook meent is. Dor is je vun een Sprook un ni vun mehrere de Reed‘. Wat mien Mudder sprooken hett, dat weet ick. Wenn ick overs ’n Japaner froog: „Segg mol, hett Dien Mudder ook Plattdüütsch snackt?“ denn wurr de Minsch ut dat Land vun de opgohnde Sünn mi so lang dösig ankieken, bet de Sünn weller ünnergohn is. Dorüm wurr ick seggen: Entweder de Dag ward ümbenennt in den Dag vun de Mudderspooken – plural – oder man schull de Lüüd even vertelln, wat mit de eene Muddersprook denn meent is. Veelicht je Babylonisch. In de Bibel steiht, dat de leeve Gott de Lüüd in Babylon, de all een Sprook sackt hebbt, ganz veele verschedene Sprooken anhext un ehr op de ganze Welt verdeelt hett, domit se blots ni nochmol op de Idee kom‘ wurrn, ’n Turm bet in Himmel to buun. Gott wull anschiend keen Besöök hebben. Tscha. Un dorüm verstoht mennige Völkers op de Welt sick hüüt ni mehr so recht. Man mutt je ni mol op ünners

Allns ward düürer. Dat weet wi. För dat Geld, för dat man sick vör twee Johr den Inkööps-Korf noch vullpacken kunn, is dor nu meist blots noch de Hälfte bin. Annerlei wat man op’n Weeken-, in Supermart oder bi’n Hööker an de Eck inköfft. Na jo, düt un dat kann man je plon‘. Bi menniged kann man sick ook Tied loten, üm Priese to verglieken un so. Wat overs is, wenn een wat in de Mööt kümmt, mit dat man ni reekend hett, dat krieg ick nu jüst to spöörn. Mien Warksteed, de mien Auto jüst in de Mook harr, üm dor frischen TÜV op to moken, hett mi anroopen: „Heiko“, hett de Warksteed-Chef seggt, „hol di fast, dien Woog‘ is op’n Weg in de ewigen Jagdgrünn‘.“ Bet dat de TÜV uns scheed‘, ne. Nu heff ick jümmers al to de Lüüd heuert, de sick Gebruukte köfft. Fröher, to D-Mark-Tieden, hett man för’n Handvull Duusenders jümmers wat Anstänniged kreegen, wo man good un gern fief, süss Johr mit fohrn kunn. Un ick fohr veel. Ook mol mit’n Wohnwoog achter an Hoken. Denn, as de Euro keem, hebbt sick de Priese tehmli gau verd

„Mann, wer hätte das gedacht? Dass es einmal soweit kommt – wegen 99 Luftballons…“ Jo wokeen harr dat dacht? Wiss hett Nena, as se ehr Leed 1983 sungen hett, sülsm ni ohnt, wo dicht an de Wohrheit se mit den Text leegen hett. Na jo, se hett dat meern in Koln Krieg bi Dieter Thomas Heck in de Hitparade sungen. Un de harmlosen Luftballongs de ’n groote Krise utlöst hebbt, de weern ’n scheuend Bild. Se weern ’n Bild dorför, wo sick de lütten Lüüd vörstellt hebbt, wat in de Köpp vun Kriegsministers, Generols un Stoots-Chefs vörgeiht. In Würklichkeit geef dat 1983 al so veel „High Tech“, dat man mit Ballongs keeneen Bang moken kunn. Jo. Un hüüt gifft dat noch mehr Technik. All de grooten Länner hebbt intwüschen so veele Spionage-Satelliten in‘ Orbit rümsuusen, dat de Dingers sick al meist gegensiedig över’n Huupen fleegt. Agenten bruukt ook al lang keen „Wanzen“ mehr, de se anner Lüüd in’t Huus schummelt, üm ehr aftoheuern. Wanzen hett intwüschen jedeneen vun uns in de Tasch. De künnt ni nur den Ton opteeken, s

So, nu is dat sowiet. Siet güstern mutt man in Bus un in de Iesenbohn keen Maske mehr opsetten. De Gefohr is vörbi – seggt man. Na jo, wenn Experten sowat seggt, denn stimmt dat ook. Besüüners, wenn düütsche Experten sowat seggt. 2007 to’n Bispeel, dor hett Joseph Ratzinger, de düütsche Papst Benedikt, de Vörhöll dichtmokt. De hett he eenfach afschafft. De Lüüd in Vatikan weern sülms ni so ganz övertüücht dorvun, wat dat de Vörhöll, to de man ook Limbus seggt hett, överhaupt geev. Overs to Seekerheit hebbt se ehr afschafft. Wat ganz bestimmt wech is, mit Stempel un Siegel un Vörgangsnummer, dat mokt ook keen Arger mehr. Tscha, un Corona mokt nu ook keen Arger mehr. Dat is je wunnerbor. Man kann seggen, de Gefohr dör Corona is afschafft worrn. Dat hett man so besloten. Un dorüm mutt man nu ook in Bus un Bohn keen Maske mehr opsetten. Dat bringt overs wat anners mit sick. Nu markt man no meist dree Johr weller, wo de Lüüd eegentli rüüken doht un wo se in Würklichkeit utseht. Dor mutt man för schwärm‘. Kann a

Vörigen Sünndag is bi Christine Lambrecht in ehr Stuuv in Berlin Füüer utbroken. Dor hett ’n Adventskranz brennt. Nu weet ick ni, wat se den Kranz een Monot to lot oder ölben Monot‘ to fröh ansteekt hett. Is ook annerlei. Wichti is, dat se den Brand al sülms löscht harr, as de Füüerwehr mit 40 Lüüd anrückt is. Kiek an: Se kann je doch verteidigen. Dat se dat wiest hett, keem overs leider ’n beten to lot för ehr. Intwüschen is Boris Pistorius Verteidigungsminister, den sien Noom Annalena Baerbock un mennige annere vun ehr Kollegen noch ni so recht utsnacken künnt. Nu geistert in’t Internet overs Mellungen rüm, no de mennige Privotlüüd meent, dat Boris Pistorius in Würklichkeit Armin Laschet is, de ünner annern Noon nochmol versöcht, sick op de Regeerungsbank to schummeln. Un tatsächli süht Laschet un de niede Chef vun‘ Bendlerblock sick tehmli ähnli. Dorbi seggt Olaf Scholz je overs, dat Pistorius ’n Fründ vun em is. An un vör sick mutt Scholz denn je ook weeten, wo sien Fründ utsehn deiht. Op de anner Si