KOINONIA

Antisemitisme, het vooroordeel tegen of de vijandigheid jegens Joden, is een hardnekkig en complex probleem dat veel verder gaat dan geïsoleerde incidenten of hedendaagse manifestaties. De wortels ervan dringen diep door in de bodem van historische, theologische en sociopolitieke contexten. Binnen dit ingewikkelde tapijt presenteert de christelijke kerk een bijzonder diepgaand verhaal, dat een belangrijke rol heeft gespeeld in het vormen van houdingen ten opzichte van het Jodendom en Joodse gemeenschappen door de eeuwen heen. Deze blogpost wil de historische manifestaties van antisemitisme in de christelijke kerk onderzoeken, evenals de theologische implicaties, de invloed die dit heeft gehad op de joods-christelijke relaties en uiteindelijk de weg naar begrip, verzoening en genezing. Historische context: Een precair begin Om de evolutie van het antisemitisme binnen het Christendom volledig te kunnen begrijpen, is het cruciaal om de vroege relatie tussen Joodse en Christelijke gemeenschappen te erkennen. Voor

In zijn tot nadenken stemmende boek “Jezus en het Jodendom” gaat E.P. Sanders in op de ingewikkelde en veelzijdige oorzaken die hebben bijgedragen aan het groeiende schisma tussen het Jodendom en het Christendom. Hij argumenteert nauwgezet tegen het idee dat er één enkele, definitieve oorzaak was voor dit schisma. In plaats daarvan presenteert hij een overtuigend betoog dat een complex samenspel van verschillende factoren leidde tot de ontwikkeling van deze verdeeldheid, waarbij hij benadrukt dat de scheuring noch onvermijdelijk was, noch een inherent gevolg van de leerstellingen van Jezus. Sanders neemt een moedig standpunt in tegen bepaalde wetenschappelijke interpretaties door te beweren dat Jezus er niet actief naar streefde om de Torah te bestrijden of af te schaffen. Hoewel sommige handelingen van Jezus - zoals zijn bereidheid  om te gaan met gemarginaliseerde individuen en zondaars - de gevestigde interpretaties van de Torah in twijfel kunnen hebben getrokken, beweert Sanders dat deze handelingen niet

Stelling 1: De Bijbel getuigt doorlopend over Jezus Christus als de tweede persoon in de Godheid. Dit wordt bevestigd in Openbaring 19:10. Antwoord 1: Hoewel de Bijbel veel over Jezus spreekt, lijkt het erop dat de Schrift eerder wijst op een andere interpretatie dan het dogma van de goddelijkheid van Jezus. Stelling 2: De Bijbel beschrijft zowel de goddelijkheid als de menselijkheid van Christus, wat door de vroege kerk werd verdedigd. Antwoord 2: Deze opvatting is later in de kerk ontwikkeld en is volgens mij  geen Bijbelse beschrijving van Jezus. Stelling 3: De Bijbel maakt onderscheid tussen de personen in de Godheid (Vader, Zoon, Heilige Geest) met unieke activiteiten. Antwoord 3: Ik geloof dat de Bijbel onderscheid maakt tussen Vader en Zoon, en dat de Heilige Geest wordt gezien als een uiting van God zelf. Stelling 4: De eenheid en meervoudigheid van de Godheid kunnen niet worden ontkend zonder de Bijbel te ontkennen. Antwoord 4: Ik denk dat de Bijbel niet als een studieboek moet worden gelezen om een

De wonderen van Jezus moeten, net als alle verhalen uit de eerste eeuw, begrepen worden binnen de context van de Grieks-Romeinse wereld, de enige wereld die de auteur en zijn publiek kenden.  Twee sleutelelementen in de wonderen van Jezus zijn het machtsvertoon en de specifieke interacties tussen Jezus en de mensen die hulp zoeken. Deze elementen benadrukken het belang van zijn macht en onthullen zijn karakter. De god die het meest bekend stond om zijn genezingen was Asclepius (door de Romeinen Asculapius genoemd). Hij werd geboren uit een menselijke moeder, Coronis, die zwanger was gemaakt door Apollo.  Asclepius werd een godheid die overal bekend was. Zijn wonderbaarlijke krachten werden toegeschreven aan het feit dat hij de zoon was van Apollo, de god van de gezondheid.  Tegen deze achtergrond hebben juist de Grieken en Romeinen de wonderverhalen begrepen die aan Jezus werden toegeschreven. Dat betekent dat zij, anders dan de Joden van die tijd, de wonderen als direct bewijs van Jezus' goddelijke herkomst

De tekst van Genesis 12-17 beschrijft een nieuw paradigma van het menselijk subject, geïllustreerd door de levens van Abraham en Sarah. Het gaat over het overstijgen van egocentrisme en het aannemen van verantwoordelijkheid voor anderen. Abrahams reis symboliseert een morele en spirituele transformatie, waarbij hij zijn vertrouwde identiteit achterlaat en een onbekende toekomst tegemoet gaat, geleid door beloften van het goddelijke. Dit proces van zelfoverstijging en ethisch leven voor de ander wordt gepresenteerd als een fundamentele verschuiving in menselijk bewustzijn en relaties, waarbij de Bijbel en rabbijnse hermeneutiek als rijke bronnen van interpretatie dienen. De belofte aan Abraham en Sarah is van grote betekenis en hun toekomst wordt bepaald door hun eigen keuzes en interacties met anderen, in lijn met een goddelijk plan. Dit alles vormt de basis voor een nieuw begrip van mens-zijn, waarbij de ander voorrang heeft en ethisch leven centraal staat.

Gewoon de tekst van Deuteronomium 1 - het leesrooster van Koinonia Bijbelstudie Live! van 2 juni 2024 geeft dit hoofdstuk.