De Döschkassen

Dat is je annerlei, wonehm man sick in Oogenblick rümdrifft – överall sünd de Lüüd an snöben un an hosten. Verköhlungstied even. Dor dörft man sick je mol frogen, worüm wi uns överhaupt verköhlt. Ganz klor: Dor sünd de Viren un de Bakterien an Schuld. So will ick mi nu mol direkt an de Bakterien un an de Viren wennen: Dat wat Ju mokt, is ut wirtschopliche Sicht ni würkli kloog. Jümmers nömli, wenn Ju in so’n minschlichen Körper indringt, föhlt de sick gor ni good. In’t Gegendeel: Jümmers, wenn wi Minschen vun Ju krank ward, versöcht wi all de Krankmokers lostowarrn. Un erst wenn Ju, leeve Viren un Bakterien, mit Mann un Muus in Dutt sünd, geiht uns dat weller good. Dorüm mien Tipp an Ju: Mokt uns anners krank, wenn dat denn unbedingt ween mutt. Oder noch beter: Mokt uns gor ni krank. Ju köönt sick in uns doch genauso good vermehrn, ohn‘ dat wi wat dorvun markt. Denn kunnen Ju uns tosom mit Ju’n Kinners, Enkels un Urenkels to’n Bispeel scheun op’n Sünndag-Nomeddags-Spazeergang över de Lever loopen, un al

Tee oder Kaffe, Sekt oder Selters, „Scholz oder Pistorius“? Du leeve Tied, wat weer dor denn los? De dorste Diskussioon hett de SPD jedenfalls veele Stimm‘ kost. Un nu, ward in de Presse un de Sozialn Medien weller dorno froogt, wokeen de Schuld an den Schiet hett. Weer dat Olaf Scholz? Harr he glieks no dat he Lindner no’t Arbeidsamt schickt hett – harr he in sien Revolverhelden-Momang in’t Fernsehn, as sien Colt noch rökelt hett, seggen musst, „Och jo, un noch wat: Ick war ook bi vörgetrockene Wohln as Kanzlerkandidot antreden“? Hmm, an un för sick bestimmt de Partei je, wokeen de Kandidot ward, vun wegen Demokratie un so. Annerlei, Scholz, de je anschiend veel Spoß doran hett, dat bi em „Bunneskanzler“ an de Huusdöör steiht, hett dat nu mol ni seggt. Un de Parteivörstand hett ook nix dorto seggt. Jo, un denn weern de Reporters gauer, de alle möglichen SPD-Mitglieders löckert hebbt: „Wüllt se ni ook, dat Boris Pistorius Spitzenmann ward?“ Dat hett mennige Lüüd reizt, Scholz een uttowischen. Un kuum een D

In de Meern vun de 80er Johrn keem de Film „Zurück in die Zukunft“ in de Kinos, mit Michael J. Fox un Christopher Lloyd. Dat weer’n Knaller un de Film is good öllert, den kann man sick hüüt noch good ankieken. Kort geseggt hett dor de verrückte Dokter un Erfinner Emmet Brown ut ’n besünnered Auto, dat weer ’n De Lorean, ’n Tiedmoschien buut. Mit düsse Auto-Tiedmoschien fohrt Marty Mc Fly, de junge Fründ un Bewunnerer vun den Dokter, vun’t Johr 1985 no 1955. Dor dreept Marty den 30 Johr jüngeren Doc Brown un dat gifft ’n grooted Spektokel, dormit den junge Mann weller in sien Tied, also „trüch in de Tokunft“, kümmt. To Anfang glöövt de Dokter je noch ni, dat de Jung ut de Tokunft is. An de Steed kümmt dat to ’n ganz interessanten Dialog mang de beiden. Doc Brown froogt, wokeen denn 1985 US-Präsident is. Dorop seggt Marty natüürli „Ronald Reagan“. Dor fangt de Dokter hysterisch dat Lachen an un seggt: „Ronald Reagan? De Filmschauspeeler? Un wokeen is Vizepräsident? Jerry Lewis? Un John Wayne is wohrschienli

Wenn man Reisebusfohrer is, denn kümmt man twor ni jeden Obend Klock fief no Huus, man kümmt overs rüm un lehrt allerhand Lüüd kinnen. Vöriged Weekenenn to’n Bispeel heff ick de Gemeendevertreters ut Büsum fohrt. De Reis‘ gung vun Friedag bet Sünndag no Kühlungsborn, wat je de Partnerstadt vun Büsum is. So hebbt sick de Büsumer Politikers dor mit de Stadtvertreters vun dat Seebad dropen. Dat Leibnitz-Institut, ’n Anstalt för Atmosphärenforschung, wurr sick bekeeken un Obends wurr wat eeten un ’n denn fiert. Dorbi wurrn ook de tokünftigen Börgermeisters vun de beiden Küstenorte vörstellt: Olivia un Oliver: In Kühlungsborn ward dat Olivia Arndt. Un in Büsum övernehmt Oliver Kumbartzky an 1. Februar dat Amt vun Hans-Jürgen Lütje. Dormit weer ick sotoseggen mit twee Börgermeisters un teihn vun de 20 Gemeendevertreters ut Büsum an de Ostsee. Un weil wi uns al op de henfohrt good verstohn hebbt, bün ick obends to’n Eeten un to’n Fiern inlodt worrn. Dat weer je mol ’n Gelegenheit: Bi de Politikers de lütte Muus

Rrrumms! Düsse Middeweeken is je op uns dohlkom‘ as ’n Meteorit, ne. Dat weer noch ni mol Meddag, dor weer kloar, dat Donald Trump tatsächli weller Präsident vun de USA ward. Dorför harr ick gor keen Gesichsutdruck parot. Jo, un denn, güstern Obend, as sick ankünnigt hett, dat de Bunneskanzler Chrischan Lindner ut sien Amt as Finanzminister entloten wull, dor harr ick för so’n Opreegung gor ni mehr genog Blootdruck in de Odern. Mennigmol kümmt dat echt ganz anners, as man dinkt. Dat Harris verlorn hett, dat kunn ick gor ni begriepen. Un as denn vörgüstern Obend de „Brennpunkt“ in’t Fernsehn leep, dor weer ick dorop instellt, dat Scholz, Habeck un Lindner tosom vör de Mikros keem‘, üm to vertelln, dat man sick mol weller tosomreeten hett, un nu to „moken wat uns‘ Land bruukt“. Also sowat vun falsch heff ick al lang ni mehr legen. Un dat glieks tweemol an een Dag. Overs de beiden Situatschoon‘ hebbt ganz ünnerscheedli op mi würkt. As ick dat erste Bild vun Trump as Wohlsieger sehn heff – as he dor so an Grien

Eeten un Gesundheit hangt je tosom, ne. Un dat gifft je bannig veele Spezialisten, de genau weet, wat man ni eeten schall. De een‘ seggt: „Ni so veel Proteine!“ De annern seggt: „Blots ganz weni Kohl’nhydrate!“ Un denn gifft dat je dat groote Mysterium üm de Fette. Fröher hett man dacht, wat dat blots Fett gifft. Nä. Nix dor. Dat gifft mehr as een Fett. Ganz ünnerscheedliche Fette gift dat nömli. Dat is so ähnli so as mit de Angst. Fröher harr man mitünner för düt un dat Angst. Hüüt hett man „Ängste“. Un ganz bestimmt gifft dat ’n Barg Lüüd. De Ängste för mannigfaltige Fette hebbt. Jungedi. Dor bün ick jedenfalls annerletzt bi’n Kaffe mit mien Kollegen över fulln, as de doröver an sinneern weern. Un se hebbt je Recht. In de Weetenschop vun de Ernährung snackt man vun tominst twee verscheedene Oarten an Fette. Vun goode un slechte Fette nömli. Aha. Overs worüm blots? Wenn man weet, dat bestimmte Fette ni good för uns sünd, worüm to’n Düüvel haut man de uns denn in’t Eeten rin? Wat schall dat? Un worüm dörft

Man mutt sick je wunnern, wo dreist mennige Lüüd sünd, ne: Annerletzt sünd in Gaushorn twee Ampelanlogen klaut worrn. Meern an Dag – an‘ Sünnobend, morn vör twee Weeken. Also dat sünd keen fast verbuute Ampeln ween, de mit Betong in Grund verankert weern, sünnern mobile Anlogen för Buusteeden un ähnliche Angelegenheiten. Dor sünd jedenfalls ’n poor Banditen mit ’n Transporter to’n Afholn komen. De Dorsten hebbt sick bi’t Inloden sogor tokieken loten, se hebbt nömli den Indruck mokt, as wenn dat allns sien Richtigkeit harr. So stunn dat in de Polizei-Mellung. Veellicht harrn se je so orangsche Plünn an, as Deepbuu-Arbeiders se normolerwies anhebbt. Op jeden Fall weern de Buuarbeiden, also de Grund dorför, dat de Ampeln dor stohn hebbt, al vörbi. De „Lichtzeichenanlagen“, as dat op Beamtisch heet, wurrn also gor ni mehr bruukt. Se hebbt blots noch dorop töövt, dat se afholt ward. Un weil se dor över’t Weekenenn so truuri in de Gegend rümstohn dehn, hebbt de Spitzbooven mit den Tansporter sick wohrschienli dacht

Oh, wat scheun. Nu wüllt de Afgeordneten in berliner Reichsdag je ennli dat brandniede Seekerheitspaket beslüüten. Föhlt Ju sick ook al so seeker? Na jo. Toerst schull dat je so seeker ween, as so’n richti dicken Tampen, so een as de, mit de man groote Scheep an de Schlüüsenkant in Brunsbüttel fasttüddelt. Dat weer mennige Lüüd in’t Parlament denn overs meist to seeker – un to simpel. Dorüm hett man dat Paket’n beten anpasst. Nu is dat as so’n dicken Tampen, bi den bi twee, fief un negen‘nhalf Meter jeweils ’n Stück fehlt. Jo, ick weet, mit so’n Tampen kann man twor nix mehr anstänni fastbinnen, overs wokeen seggt denn, dat jümmers allns so eenfach ween mutt. Af un to mutt man even ook mol ’n beten improviseern köön. Gooden Pfusch is nömli lang keen slechte Arbeid. Dat hett Olaf Scholz jümmers al seggt. Un dat hebbt je ook al wusst. Jo, Politik is ni so licht to verstohn. Dorüm will ick dat mol ganz eenfach verkloarn: Seggt wi mol, wat dat ni üm Seekerheit, sünnern üm Koppweh geiht. Koppweh is ni scheun, do

Bet Dingsdag bün ick för meist een Week ni in Düütschland ween. Ick weer mit’n Wohnwoog‘ in Dänemark. Op de Ostsee-Insel Als heff ick op’n Campingplatz stohn. Jungedi, wat weer ick begeistert. In Dänemark is je allns ’n beten anners, ne. Wat glieks opfallt, wenn man över de Grenz‘ kümmt, is, wat dat in Dänemark veel weniger Verkehrsschiller gifft. Dat föhlt sick richti lufti an. Man kriegt dat Geföhl, wat de dänische Staat sien Lüüd veel mehr totruut, as dat bi uns de Fall is. Un de Strooten sünd so good in Schuss. Dorto gifft dat meist överall breede Radweegen. Dor mokt dat richti Spooß Fohrrad to fohrn. Jo, un annerlei, wat man in de Stadt oder op’t Dörpen is – överall överkümmt een so’n komodiged Geföhl. „Hygge“ seggt de Dän‘ dorto, wenn se sick so komodig föhlt. An all dat un wiss an noch veel mehr liggt dat denn wohrschienli ook, dat de dän’schen Lüüd so fründli sünd. Bi’t Inkööpen oder wenn man wat eeten geiht oder eenfach so op de Stroot, wenn man sick „hej“ seggt: De Dän‘ hebbt jümmers ’n Lächeln op d

In Köln gifft dat nu ’n Mondstatschoon. Na jo, Köln liggt twor ni op’n Mond. Overs dat is je ook keen Statschoon op’n echten Mond, sünnern ’n dat is ’n Inrichtung, de den Mond simuleern schall, mit ganz fienen Sand un Steen un düster is dat dor un so wieder. Dor schüllt de Astronauten ööven, de bald no’n Mond fleegen wüllt. As wurr dat hier op de Eer ni genog arger geeven. Annerlei. Jedenfalls schüllt de Mondfohrers dor ook lehrn, wo man sick in’t Weltall sülms verpleegen kann. Dorto is in Köln ’n Planthuus, ’n Gewächshuus, opstellt worrn, dat för ’n tehmli lange Tied in de Antarktis stohn hett, üm dor de Lüüd vun de Statschoon Niemayer III mit frisched Gemüse to versorgen. So un nu kümmt dat wat mi Gedanken mokt hett: So’n Projektleiterin vun de „Luna“, so heet de Statschoon in Köln, hett in ’n Radio-Reportage seggt, wat dat dorste Planthuus „refurbished“ is. Man snackt dat „rieförbischt“ ut. Oha, heff ick dacht. Is dat wat Gefährliched? Wat passeert, wenn so’n Planthuus rieförbischt ward? Kann man dat a

Wenn man Musik mokt, annerlei, wat man Noten leesen kann oder ni, denn hett man dat mit de söben Töne to kriegen, mit de al Bach un Mozart komponeert hebbt. Un düsse Töne sünd vun‘ Klang her opstiegend C, D, E, F, G, A un H. Un genau een „Oktave“ höger kümmt dat näste C. Dor heuert twor noch de Halftöne to, so as „Es“ oder „Gis“. Dat ist dat denn overs ook würkli. Jedet Leed dat man kinnt, besteiht ut düsse poor Töne. Un speelt man op ’n Instrument, to’n Bispeel op ’n Klavier, dree Töne gliektiedig, so as G, H un D, denn is dat ’n „Akkord“, in düssen Fall de Akkord G-Dur. Wesselt man G-Dur mit D-Dur af, de ut D, Fis un A besteiht, denn kann man över düsse beiden lütten Akkorde al so’n scheuned Leed as „La Paloma“ singen. Beethoven, Ravel, Vivaldi un all de grooten Geister, hebbt dat mit de Ton-Kombinatschoon natüürli veel düller un veel figelienscher dreeven. In de Jazz-Musik ward dat noch verrückter. Un wenn man ganz verrückt is, denn kann man ook ’n Akkord speeln, in den ’n Sexte un ’n Terz över den Grund

Veele Dörper, Städte un Steeden meern in de Landschop hebbt je ehr Geschichen un Legennen, ne. Borg to’n Bispeel hett de Sage üm de Bökelnborg, wo Graf Rudolf, de to veel Stüüern verlangt hett, vun de Buuern meuchelt wurr. Oder de Sage vun den Bettelstudent de in‘ Riesewohld unschüllig ophungen wurr, weil he ’n junge schmucke Deern ümbröcht hebben schall. As Noricht ut‘ Jenseits schall de Fieffinger-Linn noch ümmer vun düt Drama tüügen. För mennige ole Geschichen gifft dat sogor Bewiesen, so as för de Schlacht bi Hemmingstedt. Wo dat dormols in’t Johr 1500 ganz genau afloopen is, dat weet man ni. Overs de Geschicht mokt ganz scheun wat her. Jo, dat gifft al dulle Geschichen över Land un Lüüd. Annerletzt bün ick op’n Weg vun Rendsborg no Dithmarschen mol weller dör Fockbek fohrt. Un Fockbek hett je ook ’n Legenn‘: De Lüüd ut dat Dörp wulln mol Heern (Heringe) in ehrn See vermehrn, üm se loter to verkööpen. Overs as se no ’n Tied Woter afloten hebbt, üm de Heern aftofischen, weern dor gor keen bin. Blots ’n

In Alldag bün ick je Busfohrer, ne. Tomeist fohr ick Reisebus. Dat is overs ni jümmers so. Mitünner steiht op mien Fohropdrag ook „SEV“. Dat heet „Schien’-Erstatz-Verkehr. Is dat de Fall, fohr ick no irgendeen Bohnhoff. Oftmols no Hamborg oder Kiel un vun dor no annere Bohnstatschoon‘. Dat passeert jümmers, wenn de Iesenbohn op de jeweilige Streck‘ jüst ni fohrt, wat je leider gor ni so selten passeert. Annerlei. Wenn man jedenfalls an den Bohnhoff ankom is, no den man hen schall, – tomeist is dat ook de ZOB dorblang – denn ward dat erstmol figeliensch. Op so’n Fohropdrag steiht to’n Bispeel in de erste Reeg: „Hamborg ZOB.“ Mehr ni. An den dorsten „Zentraln Omnibus-Bohnhoff“ gifft dat overs bummeli 20 Haltesteeden. Noch dorto drängelt sick mitünner vör un achter een‘ noch’n ganzen Schwung annere Busse, de in‘ Schien‘ersatz ünnerwegens sünd un de ehr Fohrers ook noch ni so recht weet, wo se eegentli holn schüllt. Wat’n Gewusel. Steiht man verkehrt, kriegt man sick fix mit de Linienfohrers in de Plünn. Ts

Inkööpen is je nix för mi, ne. In Supermart renn ick mitünner 20 Minuten orienteerungslos dör de Gänge, bet ick funnen heff, woför ick kom‘ bün. Ook denn, wenn sick dat blots üm dree, veer Sooken hannelt. Wenn ick dat denn ennli schafft heff, stell ick för gewöhnli fast, dat ick an de verkehrte Kasse stoh. Dor wo noch een wat ümtuuschen will oder de Bankkoart ni finnen kann. Denn is dat overs sowiet. Ick bün an de Reeg. Un wenn ick denn mien Tüddelüt op’t Förderband packt heff, will ick – so as sick dat heuert – düt Plastik-Trenn-Dings op’t Band leggen, dormit allns sien Ordnung hett un de näste Kunde ni nervös ward. Ick weet gor ni so recht, wo düsse bunten Balken överhaupt heeten doht. Woorntrenner? Seperator? Kunnen-Ut’neenholer? Op Platt hett mol een dat Woord „Miendienchen“ oder Miendientje dorför erfunnen. De Steed also, wo mien ophölt un dien anfangt. Worüm ni. Overs dat is mi an un för sick annerlei, denn ich wurr gern mol den Minsch mang de Fingers kriegen, de düsse dösigen Plastik-Knüppels erfunne

Jo, ick weet, dor is weller ’n niedet Bild vun mi. So blifft dat nu overs ook. Tominst so lang ick so utseh as op dat Foto. Nu overs to wat ganz annered. Mi is annerletzt wat opgohn: Wenn man Fruunslüüd över ehr Söhns snacken heuert denn is dor in de Regel blang ganz veel Mudderleevde ’n Barg Verständnis för allns rut to heuern, wat de Jungs noch ni so good künnt. Dat ritt ook ni af, wenn „de lütte Jung“ al kort vör de Rente steiht. Nu snack ick hier ni för alle Müdders, de Jungs optrocken hebbt, overs mi dücht, bi veele is dat so. Un wenn de Jungs al uttrocken overs noch Junggeselln sünd, denn ward ook gern mol holpen: „Nä, morn kann ick ni to’n Canasta kom‘, ick mok bi mien Jung de Köök mol richti schier.“ Vellicht mutt ook jüst de Goorn ’n beten Pleege hebben oder sünst wat liggt an. Gegen düsse müdderliche Hölp künnnt de Söhns sick an un för sick gor ni wehrn. Un gern kümmt vun de Muddersied ook de wichtige Tosatz: „He deiht sick doch so swor dormit.“ Tscha, wenn een wat afnohm ward, mutt man dat ni sül

Worüm ward wi ni eenfach blots öller, worüm seht wi bi’t Öllerwarrn ook ümmer öller ut? Na jo, so’n beten to öllern is je in Ordnung. Ick much ook ni mien Levdag utsehn as ’n lütt‘ Kind dat jüst ut’n Kreißsool kümmt. Overs dat weer doch scheun, wenn man bet – seggt wi mol – to’n 29. Gebuurtsdag so öllern wurr, as wi dat kinnt, vun dor an overs jümmers so utsehn deh as mit 29. Denn kunn man twor keen Komplimente mehr moken as, „oh, dien Öller süht man di gor ni an“, overs dor wurr ick dat glatt op ankom‘ loten. Klor, man kunn noch veel doröver spekuleern, wat dat sünst noch allns mit sick bringen wurr, wenn man jümmers as mit 29 utsehn deh. So kunn man sick mit 100 Johr noch ’n junge Fruu afgriepen oder ook ’n jungen Mann, wat man even leever lieden mach, un keeneen wurr een op den Öllersünnerscheed ansnacken. Johannes Heesters harr dat wiss gefulln, un sien Fruu wohrschienli noch mehr. Overs so is dat je ni. Wi ward nu mol öller utsehn, wenn de Johrn in’t Land treckt. Un wokeen Johannes Heesters noch kinn

Man kann sick je düchti argern un gnegeli warrn, wenn wat scheev löppt, ne. Man kann dat overs ook noloten un eenfach dat Beste ut dat moken, wat dor is. Un to de, de sick de Petersilie ni so gau verhogeln loten doht, heuert de Lüüd vun de Friewillige Füüerwehr Kronprinzenkoog. De heff ick vör ni bummeli twee Weeken mit ’n Reisebus to ’n Tour övern ganzen Dag afholt. Dat schull no Hamborg gohn. Dor harrn se verscheedene Sooken utsöcht, de se sick bekieken wulln. Erstmol schull overs op’n Rastplatz bi Tornesch fröhstückt warrn. Allns schier sowiet – bet kort achter Itzehoe. Stau op de A23. Un wat för een. Dat weer nömli de Sünndag an den dat Wacken Festival to Enn gung. Un nu weern all de Musikfrünn‘ op’n Weg no Süden. Bald weer klor: Ut dat Fröhstück an de Frische Luft kunn nix warrn, wenn man nix in Hamborg verpassen wull. Overs dat weer de füüerfasten Fruuns- un Mannslüüd annerlei. De weern an vertelln un an Lachen, as wenn gor nix los weer. De Rundstücke, de Kaffe un all dat wurrn op de näste Raststeed ut

Hebbt Ju al mol wat vun Parasiten heuert, de „Lütte Leberegels“ heet? De sünd veellicht dösig. De künnt blots överleeven, wenn Schoop, Snecken un Miestriebels (Ameisen) op desülbige Koppel levt. Un dat geiht so: De utwussen‘ Egels sünd in de Leber, genauer geseggt in de Gallngänge vun Schoop to Huus. Dor leggt se ook Eiers, de denn dör’n Darm vun’t Schoop no buten kümmt. Mit ’n beten Glück kruupt nu ’n Sneck över de Schoopkötels mit de Egeleier bin un fritt wat dorvun. In‘ Darm vun de Sneck slüppt de Larven ut de Eier un kruupt vun‘ dor in de Lung, wonehm se de Sneck so lang argert, bet se ’n beten Sliem mit de Larven dorbin uthosten deiht. Jüst op düssen Sliem hett dat nu ’n bestimmte Miestriebel-Oart afsehn. So langt ’n ganzen Schwung Egel-Larven in ’n Miestriebel, wo se sick sick in’t näste Stadium verwannelt. Se blievt denn erstmol in Darm. All, bet op een. De wannert in‘ Kopp vun de Miestriebel, wonehm se sick in’t Nervensüsteem inklinkt. Vun dor an geiht de Miestriebel obends ni mehr no Huus in’t Ne

Wi hebbt je all so’n poor Steeden, an de wi an leevsten ween möögt, ne. Veellicht to Huus, in’t eegene Dörp, an’ besünnern Urlaubsort un so wieder. Op de anner Sied kinnt jede un jeden vun uns overs ook Gegenden, de uns överhaupt ni toseggt. Dat kann jüst so ’n bestimmted Dörp oder ’n Stadt ween. Wenn wi heuert, dat een vun dor kümmt, schüddelt uns dat richti. Un denn kann dat passeern, dat een‘ de Snack över de Lippen kümmt, üm den mi dat nu geiht: „Dor much ick ni doot över’n Tuun hang‘.“ Na jo, ick weet je, wat de dorste Snack, de „Metaffer“, bedüüden schall. Liekers froog ick mi: Wat steekt dor achter? Op de een‘ Sied kunn een dat je annerlei ween, wonehm man hangt, wenn man doot is. Dat kriegt man je wohrschienli so un so ni mehr mit. Op de anner Sied wurr dat je ook to Gesabbel föhrn: „Moin Kuddel. Segg mol, hest dat al mitkreegen? Bi Meier in de Hauptstroot hangt ’n Dooden övern Tuun…“ Jo un wat passeert denn, wenn man dor so hangt? Sowat smitt doch Froogen op. Dat mutt doch Aktivitäten no sick treck

Ju kinnt wiss ook de nieden Plastik-Deckels, de no’t afschruuven an de Buddels hangenblifft, ne. De sorgt je gelegentli för veel Larm. Bi de ersten Mole, as ick so’n Buddel tofot‘ kreeg, heff ick dacht, wat dat ’n Produktschoonsfehler weer. Dor heff ick denn mit Gewalt an de Deckels reeten, bet ick ehr afharr. Achteran hungen dor overs jümmers so spitze un scharpe Plastikreste, un wenn man ut de Buddel suupen wull, denn weer dat ni so angenehm. Allmähli wurr mi denn overs kloar, dat dor ’n Konzept achter weer. Dat gung denn je ook ümmer mehr dör de Presse un dör’n Rundfunk. Överall hett man ook mehr un mehr Lüüd tosom snacken heuert, de sick över de Deckels opreegt hebbt. Jo, ick funn dat to Anfang ook ’n beten unpraktisch. Overs denn heff ick bi uns in Dörpskroog seeten. Dor hett de Krööger jüst ’n Cola-Korn tosommangelt. Un as he de Cola in’t Glas kippen deh, dor hett he den Deckel vun de Buddel so wiet no de Sied beugt, bet dat dorste Dings inrast‘ is un ni weller vör dat Lock vun de Buddel klappen deh,