De Rode Lantaarn

Het is woensdag 30 September en live vanuit Doma di-Frank Heinen in het bellisimo Utrecht, is dit de Rode Lantaarn, de wielerpodcast van Het is Koers!Normaal gesproken is eind september het moment dat het zwarte gat ons tegemoet treed met een wreedheid waar de grote boze wolf nog een puntje aan kan zuigen. Maar niet nu, nu bevinden we ons in de meest wielerdichte periode ter wereld, aller tijden, ooit gemeten. Aldus Frank Heinen. De mooiste koers in het mooiste land in de mooiste maand. Gelukkiger ga je ons niet krijgen. Wij beschouwden dit juweel voor aan de keukentafel van 's lands beste sportjournalist. Deze Rode Lantaarn werd gepresenteerd door Jonne Seriese, Willem Dudok en Tim de Gier. De Rode Lantaarn wordt mede mogelijk gemaakt door Canyon, Scorito, Hetiskoers.nl en Dag en Nacht Media. De titelmuziek is van de Swing Ninja’s. Abonneren op de Rode Lantaarn kan bijvoorbeeld via iTunes – waar je ook - wel doen hoor! - een puike recensie kunt achterlaten.Reageren op deze

'Zonder voorspel verdien je geen climax. De spanning moet steentje voor steentje worden opgebouwd, tot de muur staat en het wachten is op de explosie die hem weer ondersteboven zal gooien. Een uur voor de finish inschakelen is voor doetjes die nooit zullen begrijpen waar het echt om gaat: hel hele verhaal. Dat soort mensen leest van een boek ook alleen de laatste twee pagina's.' Aldus: Bert Wagendorp, in een verhaal over het Wereldkampioenschap van Madrid, op 25 september 2005 - waar Boonen won en Bram Tankink in onze vorige show vond dat de aanval van Koos Moerenhout een beter einde had verdiend. En dus zaten we er weer - klokslag half tien - met de ontbijtgranen en de versgeperste jus voor de neus, voor de televisie. Op Sporza ging diezelfde Tankink samen met d'n Eddie Planckaert nog eens alle favorieten af - en begonnen wij aan ons tweede croissantje, want ook acht uur tv-kijken vereist nou eenmaal een goede bodem. Tergend langzaam ging het, dat opbouwen van de muur - en er was heus een dipje toen we na ee

We kijken vooruit naar het WK met behulp van een man die aan 5 WK's begon en er 3 finishte - en al een halve Belg was voordat Mathieu van der Poel en Wout van Aert het cool maakten: Bram Tankink.Nog maar nauwelijks bekomen van Pokkie's Poetsj in de Ronde van Frankrijk verschuift onze focus deze week namelijk richting het Italiaanse Imola. Daar waar normaal gesproken de racewagens van de Formule 1 over het circuit blazen - en Ayrton Senna in 1994 het leven liet - mogen op zaterdag de dames en op zondag de heren wielrenners uitmaken wie het komend jaar in het witte shirt met de regenboog mag gaan rijden. Even leek het erop dat allebei de wereldkampioenen van Harrogate hun titel niet zouden verdedigen. Mads Pedersen volgde de redenering van Mathieu van der Poel - en achtte het parcours te zwaar om een kans te maken. Annemiek van Vleuten - vriendin van de show - finishte met een pols als een tennisbal na een onfortuinlijke val in de Giro Rosa, leek een streep te zetten door haar WK, maar kan nu voorzien van een R

Het had de kroon op zijn werk moeten zijn. Een gele trui in Parijs - het resultaat van járen bouwen aan een ploeg die bij zijn entree was verworden tot het lachertje van het peloton. Maar daar zat ie dan, Merijn Zeeman. Op een campingstoeltje, naast een Franse N-weg, pakje voorgesmeerde boterhammen in de gele Jumbo-tas en de Eurosport Player op de telefoon. En in 55 minuten en 55 seconden ging alles, alles, alles in rook op. We waren stil, euforisch, in diepe rouw en vol medelijden tegelijkertijd. Bovenal misschien: vol bewondering. Want wat een buitenaardse tijdrit, wat een koersgogme, wat een durf om het hele keukenkabinet richting de Planche des Belles Filles te gooien en daarmee drie killer bees - waaronder de gedoodverfde winnaar - to-taal te vermorzelen. Een Tour-einde dat een eigen zaal in Het Louvre verdient - ergens tussen de stervende slaaf van Michelangelo en de Venus van Milo van Carl Frederik Hagen. Geen gratis croissantjes bij de Jumbo morgen, wel een extra koekje bij de koffie aan boord bij Emi

Op de 47e verjaardag van Sir Alexander Vinokoerov - proficiat patron! - schonken de Astana's hem dan eindelijk die welverdiende ritzege in deze Tour. Het was te doen op de Col de la Loze vandaag - een beuker van een klim die na een kilometer of twintig ook nog even heel subtiel de twintig procent aantikte. Daar was het eerst Richie Carapaz die de aanval koos - in een poging de meubelen te redden voor de Grenadiers - en Bahrein Merida dat vergeefs probeerde om hun Tijger op de Tak wakker te schudden. Maar de Koninginnerit, het dak van de Tour, de langste inspanning van deze ronde - minúten konden er worden verloren in alleen al de laatste kilometer - werd ten lange lesten een prooi voor de echte grote jongens. Prachtig mano-a-mano-wielrennen zagen we, waarin Sepp Kuss zijn kamerdeur verdiende door als enige feut tot aan de laatste kilometer te blijven plakken bij Praeses Rokkie - waarna ze samen nog even lekker aan Pokkie's brasvestje konden sjorren. Met succes - al bleek eenmaal boven de mentale schade groter

Op de eerste zondag van de nazomer - tevens de laatste zondag van week twee van de Tour de France van 2020 - besloot het lot dat het maar eens klaar moest zijn met de Colombianen vandaag. Yung Bubbels vloerde Sergio Higuita met een fraaie veegworp en onzen eigen Egan vertoonde eerst wat scheurtjes op de Col de la Biche - en zakte er vervolgens in gezelschap van Bompa Nairo prompt, edoch genadeloos doorheen op de eerste kilometers van de Grand Colombier. Onder heerlijke auspiciën van Wout van Aert trouwens, die de harten van de Vlaamse wielercommentatoren - ik herhaal, ik herhaal nog eens voor jou José, ik herhaal nog eens voor jou Michel, nog maar eens wat chauvinistischer liet kloppen. Ondertussen bewees ook Tom Dumoulin nog maar eens dat zijn vorm heus niet zo zozo is zoals ie zelf zo lijkt te denken - getuige de manier waarop hij het tempo verschroeiend hoog omhoog trok richting de laatste steile strook van de dag. Daar was het Slovenie, vidi, vici - met Rokkie en Pokkie die nog best even wilden springvere

De aanhouder wint, drie keer is scheepsrecht en fake it till you make it. Allemaal makkelijker gezegd dan gedaan maar als zelfs je ploegleider adviseert om vanaf nu elke dag op je in te zetten weet je dat je een lekkere tour draait. Het mag ook wel na twee teleurstellende dagen van onze vakantiespecialist. Plek 8 en 18 op de laatste twee sprintkansen voor Parijs was toch ietwat teleurstellend voor vriend van de Show Cees Nootebol. Gelukkig was daar de broer van Ayaan, die naast het leveren van stevige Islamkritiek is gespecialiseerd in het berg op en af rijden. De druk is eraf - want ze staan op het scorebord. De zon schijnt en hopelijk is dat precies wat Cees nodig heeft om de puntjes op de ï te zetten voor die laatste rit naar Parijs. De bloemen waren vandaag voor misschien wel de meest enerverende renner van het peloton: Marc Hirschi.Deze Rode Lantaarn werd gepresenteerd door Jonne Seriese en Willem Dudok, ditmaal zonder Tim de Gier - en met speciale dank aan Michel Elijzen. De Rode Lantaarn wordt mede mog

Waar de eerste paar dagen van de Tour meer leken op afleveringen van Rail Away was het vanaf vrijdag in ene spel zonder grenzen. Het begon met een ouderwetse waaieretappe. Het hele peloton had zijn weer-app bekeken behalve het Tijdperk, Poga en De tijger op de tak. Daarna kwamen de Pyreneen waar zaterdag voor het eerst in zijn lange geschiedenis harikiri werd gepleegd door een vlinder uit Maastricht. Primoz junior maakte zijn fout van vrijdag goed en nam wat tijd terug op de grote mannen. Jumbo sloot de gelederen maar likte zijn wonden. De slag was verloren maar de oorlog allerminst. En oorlog werd het vandaag. Vanaf kilometer 1 was het koers. Na een slopende rit werd het een sprint van vier kleppers en een eenzame fietser. Helaas voor Hirschi was de koers net een paar kilometer te lang en werd ie afgetroefd in de sprint door twee Slovenen waarvan junior aan het langste eind trok. Gefeliciteerd Tadej Pogacar!Deze Rode Lantaarn werd gepresenteerd door Tim de Gier, Jonne Seriese en Willem Dudok. De Rode Lantaar

De risico's voor Michel en José worden almaar groter. We hadden al Corona - maar vooralsnog lijkt de grootse vorm van Wout Van Aert het echte gevaar voor de gezondheid van onze geliefde Vlaander-stemmen. Was er gisteren al een stevig verhoogde bloeddruk vanwege zijn bijna-full-pull bergop richting Orcières-Merlette - vandaag raakten we vervaarlijk dichtbij ziekenhuisopname toen hij Cees Nootebol klopte in de eindsprint. Gelukkig hadden ook zij de rest van de dag lekker rustig aan kunnen doen, want het peloton koos op weg naar Privas voor een collectieve snipperdag. Zelfs Romain Bardet was mid-koers toe aan een koersdutje, getuige zijn aanstekelijke gaap. Gelukkig werkten de laatste kilometers een dubbel espressoshot - met een peloton in vol galop langs allerhande Frans verkeersregulatiemateriaal. Het treintje van Sunweb zag er indrukwekkend uit, maar de laatste wagon kwam net tekort. Wout van Aert haalde nog even wat bidons, hield TurboPrimoz keurig uit de wind, poetste zijn tanden, las hem een verhaaltje voo

Het nieuwe wielerseizoen doet bij tijd en wijle terugdenken aan de televisieparel Te Land Ter Zee en in de Lucht. Zagen we Mathieu van der Poel bij het NK op de Drentse vuilnisbelt ronde na de ronde een Fiets 'm D'rin doen op een strookje beton van 8 centimeter - bij de start van de Tour was het Blij dat ik Glij op de flanken van de bergen rondom Nice. De Originaliteitsprijs ging naar de boys van Astana - die in een vlaag van burgerlijke ongehoorzaamheid Tony ‘Modo’ Martin voorbijstaken in een kletsnatte en aalgladde afdaling - en in een vlaag van opspattend karma Miguel Angel Superman Lopez tegen een verkeerspaaltje zagen surfen. Bíjna kregen we ook een opvolger van Mike Teunissen - en een Vriend van de Show in het geel. Cees Nootebol trok z'n sprint helaas nét niet lang genoeg door - en zag Alexander Kristoff nog net langszij piepen. De zondag toonde Nice van een vriendelijker kant - en bood bovendien - zeer fideel van de heren renners - ook wat ruimte voor koersdutjes. We wisten eigenlijk allemaal wel wáár

Volgende week zaterdag start de 107e editie van de Tour de France. In Nice nog wel, in elk geval qua naamgeving een wonderlijke keuze voor een koers in tijden van Corona. Het wordt een Tour waarin bubbels een andere betekenis krijgen dan champagne - en een deugdelijk mondkapje een minstens zo belangrijk accesoire is als een kekke zonnebril. Qua pandemie wordt het drie weken billen knijpen, en qua koers hopelijk evenzeer. Kunnen de Killer Bees van Jumbo Visma het Ineos Empire verslaan - of gaat een van de andere honden in het kegelspel er met de metafoor vandoor? En áls het lukt - wordt het dan Turboprimoz of de Vlinder van Maastricht? Wie gaan we harder missen, Herbert of de rondemissen? Duiding hebben we nodig. En duiding zullen we krijgen. Tijd voor kille berekening, een stukje einfühlen, een tikkie verstehen, een onsje grootspraak en wat halfbakken vergelijkingen. Vanuit ons eigen charmante bubbeltje in Amsterdam-West, op 3470 kilometer tot Parijs en op T minus 8 tot de start. Heeren, vertrekt!Deze Rode La

Het waren dit jaar niet de bladeren die vielen, in Lombardije. Het Fenomeen Evenepoel - gestart als favoriet na alweer een indrukwekkend optreden in een koers van een week - kletterde in de afzink van de Muro di Sormano van een brug - en alwéér voelden we onze harten kloppen in de keel. Het viel - relatief - mee met de gevolgen - net als die voor Maxie Schachmann trouwens, die in de laatste kilometers op weg naar Como nog even van de fiets werd gereden door een verdwaalde automobilist. 'Relatief mee' - want voor Evenemerckx is het einde seizoen en geen Giro - en voor Schachmann een streep door de Tour. Het zóveelste incident sinds de herstart van het wielerjaar - want ook in de Dauphiné regende het valpartijen van prominenten én klachten over de veiligheid van de sport en de gebrekkige interesse daarvoor van de wereldwijde wielerbond UCI. Terwijl wij hoopten op het beste voor ons Remco, vochten twee dapp're strijders van het machtige Astana met een killerkiwi om de zege. Het was een Deen die de Duck out liet

Nu corona als het zwaard van Damocles boven het peloton hangt, houden wij vast aan elke koers die er gereden wordt. Als er dan ineens een dag is met tegelijkertijd een bergetappe in de Ronde van Polen, een bergetappe in de Tour de l’Ain én Milaan San Remo, dan breekt ons spontaan het vreugdezweet uit. En de thermometer tikte in onze Amsterdamse appartementjes sowieso al temperaturen van boven de dertig graden aan. Nerveus klikten wij in de Eurosport app van koers naar koers. Wielrennen kan overweldigend zijn. Om half vijf begon pas de tv registratie en daar waren die arme gladiatoren, die voor ons een van de langste koersen van het jaar moesten rijden, middenin de zomer. Wie had gedacht dat uitgerekend een Belg floreert in deze temperaturen? Hij pakt de dubbel. En op wat voor manier. Vorige week de Strade, deze week San Remo. Wat een panache. Wout van Aert.Deze Rode Lantaarn werd gepresenteerd door Tim de Gier en Jonne Seriese. De Rode Lantaarn wordt mede mogelijk gemaakt door Canyon (#fietsvandesho

Het peloton wacht op niemand en Parijs is nog ver. Twee dooddoeners die elke wielerdiscussie onmiddellijk de nek om draaien. Maar toen die andere dooddoener met een hoofdletter C een paar maanden geleden plots door Europa waaide hield het peloton in ene wel stil en was Parijs verder weg dan ooit. Er zou pas weer gekoerst worden als Pasen, Pinksteren en Kerst op dezelfde dag zouden vallen. Volgens Jose was de koers van gister dan ook ‘’De omloop, Roubaix en de Ronde in 1’’, een grote uitspraak die de verwachtingen nog eens extra dik in de verf zette. Maar de Strade leverde, zoals deze moderne klassieker dat eigenlijk elk jaar doet. En na 2 derde plaatsen was het de kopman van Jumbo die die handen omhoog mocht steken. Schitterende koers met een verdiende winnaar. Gefeliciteerd Wout van Aert  Deze Rode Lantaarn werd gepresenteerd door Tim de Gier en Jonne Seriese. De Rode Lantaarn wordt mede mogelijk gemaakt door Canyon (#fietsvandeshow), Scorito, Hetiskoers.nl en Dag en N

Als we terugkijken op het wielerseizoen 2020 zullen we concluderen dat het feit dat Ritchie Porte níet won op Willunga Hill álles heeft veranderd, voorspelden we na de Tour Down Under in De Rode Lantaarn.' De rest is geschiedenis - al hadden we daar - eerlijk is eerlijk - naast Ritchie Porte ook nog een misselijke vleermuis in Wuhan voor nodig. Het Corona-virus bracht het pas net vertrokken wielerpeloton in maart krakend en piepend tot stilstand - en voor ons wielerminnende bankzitters restte weinig anders dan te doen wat we al zo vaak doen: gelaten wachten op betere tijden. Aan de nieuwe wielerkalender zal het alvast niet liggen: tussen 1 augustus en begin november wordt in krap drie maanden tijd een heel wielerjaar geperst. Met een Strade in de warme zomer, een Parijs Roubaix diep in de herfst, een peloton vol mondkapjes en drie Grand Tours zonder publiek. Een onvoorstelbaar en onvoorspelbaar spektakel - maar wel onder een voortdurende dreiging van dat vermaledijde Covid. We trappen af met de Strade Bianche

Met Merijn Zeeman.En toen begon het plots te lopen. Roze shirtje, rode kruin - en alleen een vermaledijde sneeuwmuur die Steven Kruijswijk van een eerste Giro-zege weerhield. Koersjaar 2016 bracht weer een eerste lichtpuntje. Geloof, hoop, leven - langzaam sloop het weer terug in de Lotto Jumbo-renners - en al evenzeer in onze licht-verwaarloosde chauvinistische wielerhartjes. Maar in het wielrennen draait het uiteindelijk - zegt Richard Plugge - om de handjes in de lucht. Nou, dan moet je net Roglic en Groenewegen hebben, die een jaar daarna hun neus serieus aan het venster staken. Turboprimoz en Dylan winnen - en dat begonnen ze vanaf 2017 volop te doen. Het groeide en het groeide - en als kersje op de vlaai besloot de Vlinder van Maastricht zich aan te sluiten bij de mannen van meneer Van Eerd. Nu is het wachten op de Tour, de dolksteek in het hart van keizer Ineos en de start van een eeuwigdurend Pax Jumbo.Deze Rode Lantaarn werd gepresenteerd door Tim de Gier, Willem Dudok en Jonne Seriese. Met speciale

Met aan de telefoon: Richard Plugge, Jos van Emden en Bram Tankink.De geschiedenis van Team Jumbo Visma begint in 1984 - als Jan Raas een ploeg start met Kwantum Hallen en Yoko als sponsor. Met niet de minste namen: Hennie Kuiper, Jelle Nijdam, Maarten Ducrot, Adrie van der Poel, Joop Zoetemelk - ze rijden er allemaal. Kwantum wordt Superconfex - en vervolgens Buckler, Wordperfect en Novell - tot in 1996 Rabobank instapt en het ingedutte Nederlandse wielrennen van nieuw elan voorziet. Het geld klotst tegen de plinten, de champagne vloeit rijkelijk, maar in 2012 stort het bouwwerk in elkaar. De wielerwereld is ziek van de EPO, bekentenissen volgen elkaar ook bij Rabobank in rap tempo op en de bank trekt zich - bang voor nog meer imagoschade - terug als sponsor van het Nederlandse wielrennen. De kater is hevig - en als we na zeven paracetamolletjes, een Aspro Bruis en zacht gejammer de gordijnen weer opendoen, zien we eerst het blauw van Blanco, dan het groen van Belkin en ten slotte het geel van TeamNL Jumbo o

Luik Bastenaken Luik wordt net als alle andere voorjaarsklassiekers dit jaar niet gereden. Dus bespreken wij weer een retrokoers. We blikken terug op de editie van 1999, toen wij nog in spijkerjasjes rondliepen, MacDonalds emmetjes op het hoofd, posters van Mart Smeets en Tatjana Simic boven ons bed. Maar het grootste mode statement kwam toch wel van de winnaar van La Doyenne. Hij had prachtig geblondeerde haarpunten, vaak vergezeld door een even geblondeerd centimeterbreed sikje. Maar wat kon hij koersen. De beelden zien we nog regelmatig terug bij de Belg: hoe hij Michele Bartoli en ons Michael Boogerd tijdens dit monument finaal uit het wiel rijdt. En hoe hij even naast zijn grote concurrenten bleef rijden op La Redoute om te laten zien hoe goed hij is. Wat een geweldenaar en wat een alfa baviaan. En wat een prachtige zege, destijds op 18 april 1999, van, Il Bimbo d'Oro, ‘VDB’, oftewel: Frank Vandenbroucke.Deze Rode Lantaarn werd gepresenteerd door Tim de Gier, Willem Dudok en Jonne Seriese. Met speciale d

Hij was een beetje ingedut, die Amstel Gold Race van ons. Ja ja, prachtig Limburgs landschap, jaja, bijna altijd een lekker zonnetje. Maar wat koop je daarvoor als het koersverloop net zo voorspelbaar is als het weer in Noord-Engeland. Hulde voor Leo van Vliet cum suis daarom, die in 2017 besloten dat het zo niet langer kon - en de Cauberg resoluut een minder prominente rol in de finale te geven. Wat volgde, was jaren van spektakel, ingeleid door een vroege aanval van Je Boy Tiesj in 2017 - en afgemaakt door ons Thieuke in De Ongelofelijke Onvergetelijke en Onvoorstelbare Editie van 2019. Twee jaar eerder was het Michal 'Jaap Aap' Kwiatkowski die de show stal - maar het overwinningsatje in Berg en Terblijt uiteindelijk aan een sterke Belg moest laten. Tegenwind, hoe kan het ook anders in een Hollandse koers. Nummer vier, in spreidstand. Goed gezien hoor, van Philip Gilbert.Deze Rode Lantaarn werd gepresenteerd door Tim de Gier, Willem Dudok en Jonne Seriese. Met speciale dank aan onze gast Rob Hatch. De Rode

Om nog maar even een emmertje zout te mikken in de open wond die het gemis van de koers heet, besloten de weergoden tot plaatselijke buien in het noorden van Frankrijk, aankomende zondag. Een Parijs Roubaix in het nat - dat was inmiddels toch alweer 18 jaar geleden. Als mijnwerkers na een 24-uurs-dienst kwamen de heren coureurs destijds over de finish - waarbij er eentje dik drie minuten voor de rest boven de grond kwam piepen. Een laatste grandioze brul van de Leeuw van Vlaanderen - al zijn er genoeg vragen te stellen over de rol van 's Leeuws veearts. In Het Verhaal van de Dag speelde de Welp van Vlaanderen een minstens zo belangrijke rol: een 21-jarige van US Postal was de ganse dag in de aanval - en belandde ten lange leste zelfs op het podium. Simba en Mufassa samen op het veldje van de Velodroom - op de hoogste trede Johan Museeuw - en in zijn gestrekte armen: Tom Boonen.Deze Rode Lantaarn werd gepresenteerd door Tim de Gier, Willem Dudok en Jonne Seriese. Met speciale dank aan onze gast Tristan Hoffman