De Döschkassen

Dat Dorste mit dat Dorste Wenn man mol över de eegne Sprook nodinkt, denn kann man sick bilütten düchti wunnerwarken, ne. Nu heff ick an’t Enn vun de vörige Week Post kreegen. Ut Borg. Un twor vun een Mann, den ick hier eenfach mol „Norbert“ nööm‘ will. Norbert hett mi schreeven, dat he, jüst so as sien Fruu (ehr nööm ick eenfach mol Norbert sien Fruu), sick friedags jümmers op ’n Döschkassen freut. Nu sünd de beiden ni mit Plattdüütsch opwussen overs se möögt de Sprook un wat se ni direkt verstoht, künnt se sick tomeist ut’n Tosomhang trechklabüstern. Blots bi een Woord hebbt se ni so recht rutkreegen, wat dat bedüüden schall: Bi dat „Dorste“ nömli. Norbert hett mi beeden, em mol to verkloogfiedeln, wat dat Dorste bedüüden schall. Tscha, dor heff ick sülms erstmol över nodinken musst. För mi is dat Dorste jümmers al dat Dorste ween. Eenfach so. Norbert un Norbert sien Fruu hebbt sick tosomriemelt, wat dat sowat heeten kunn as „das Vorhandene“. An un för sick ’n goode Idee. Denn dat Dorste kümmt je vun do

Jümmers dat richtige Niwoh Ole Autos finn ick je good, ne. Wülk also, de so wenig Elektronik an Bord hebbt, as dat blots geiht. Intwüschen kann ick dor overs ni mehr vör wechloopen. Dat Auto, dat ick in Oogenblick fohr, is mit so veele elekronische Hölpers utrüst‘, wat ick wohrschienli gor ni all dorvun kinn. Een vun de Hölpers wiest mi to’n Bispeel an, wat ’n Parklücke groot genog is. Dat finn ick je ook würkli nett un opmarksom, overs dat kann ick je ook so sehn, also eenfach mit mien Oogen. Sotoseggen mit dat optische Assistenz-Süsteem, dat ick sülms in Kopp sitten heff. Dorüm bün ick ook al in Lücken rinfohrt, liekers dat dorste Süsteem seggt hett, wat de Platz dorför to knapp weer. Denn is dor ook noch so’n Assistent, de mi warnt, wenn ick ut de Spoor kom. Fohr ick to wiet links, denn rummelt dat an mien linke Morsback‘. Fohr ick to wiet rechs, rummelt dat an de rechte Morsback‘. Un rummelt dat in de Meern, denn hett dat nochmol ’n ganz annern Grund… Mitünner rummelt dat overs ook op de een‘ oder anner

Man ward je ni jünger, ne. Fröher heff ick mol dacht, wat dat bi mi anners kom‘ wurr. Keem overs ni so. Un weil ick mi mit de Johrn je al dat een‘ oder annere Mol mit Mediziners ut’neensett heff, bün ick dorop kom‘, dat ick mi gesünner ernährn will. Nu weet man op dat Gebiet je ni, wat richti un wat verkehrt is. Man kann je ni dat eene Leven lang blots Gemüse eeten, üm datsülbige Leven nochmol vun vöör antofangen, dorbi overs wat ganz anners to eeten. So harr man twor ’n wunnerborn Vergliek, dat geiht overs leider ni. Also mutt man sick op dat verloten, wat de Dorsten vertellt, de seggt, dat se sick dormit utkinnt. Also heff ick rescherscheert. Un bi mien Rescherschen bün ick jümmers weller op den Begriff „hochverarbeitet“ stött. Dorbi geiht dat üm hochverarbeidete Levensmiddels. De schüllt blang to veel Zucker un to veel Solt nömli ook ni so gesund ween. So heff ick wieder Reschersche dreeven. Hochverarbeidt sünd nömli ni blots Deepköhlpizza, also Mafiatorte ut’n Froster oder den mehrsten Knabberkrom. Nä.

Leesen vergröttert bilütten je dat Weeten, ne. Wat man achteran Klööger is, dat hangt dorvun af wat man leest. Ick to’n Bispeel weet siet ’n poor Doog dör’t Leesen vun so’n Studie, dat de Mannslüüd in Düütschland in Dörsntitt 19 Ünnerbüxen ehr Eegen nöömt. Dor heff ick je glieks mol nokieken musst. Also ni bi annere Mannslüüd, sünnern in’t Schapp bi uns to Huus. So. In’t Schapp weern 22. Dree weern in de Waschköök ünnerwegens un een harr ick jüst över’n Mors. Dat mokt tosom 26 Stück. Kiek an: Wat de Ünnerbüxen angeiht, ligg ick licht över’n Snitt. Veel interessanter finn ick overs den Vörgang, dör den de Ünnerbüxen överhaupt erst in’t Schapp rinkümmt. Dat Inkööpen vun Kleedosch meen ick. Dor gifft dat ook ’n Studie över, un no de dorste Studie geiht dat Inkööpen vun Sooken to’n Antrecken uns Mannslüüd geheuri op de Pump. Wi entwickelt bi’t „Schoppen“ gohn desülbigen Stresswerte as’n Kampfpilot in Insatz. Un dat Ergeevnis kann ick ganz un gor bestätigen. Mitünner geiht mi de Blootdruck al dör de Deek, wenn ic

„Gesundheit“ wünscht man, wenn een niesen deiht. Wenn man fief oder teihn oder foffteihn Johr jung is, denn wünscht man sick Speeltüüch, ’n niedet Fohrrad oder hüütigendoogs wohrschienli ’n Speelekonsole. All sowat wünscht man sick, overs wiss keen Gesundheit. Twindi, dördi Johr wieder süht de Welt al ganz anners ut. Un wenn erstmol ’n fief oder ’n süss bi’t Öller an de erste Steed steiht, denn wurr man direkt jedet Fohrrad un jede Speelekonsole dorför hergeeven, dat man blots gesund blieven dörft. Tscha, so ännert sick düt un dat. Dorüm wünscht wi unse Leeven je ook Gesundheit in de Koarten to’n Gebuurtsdag oder to Wiehnachen. Un even ook, wenn een niesen deiht, seggt wi dat ganz automatisch. De dorste Mood is je al old. Richti old sogor. De Bruuk kümmt noch ut de Pest-Tied. Dormols hett man overs ni de Lüüd Gesundheit wünscht, de niest hebbt, sünnern sick sülbens, op dat man blots ni krank wurr. Na jo, an un för sick kann man sick in Gedanken je ook utsööken, wokeen de Gesundheitswunsch güllt. Man seggt je

Fachkämpfermangel In Oogenblick hebbt wi süss Millioon‘ Arbeidslose in’t Land. Liekers sünd veele Arbeidssteeden unbesett. So mööt Fachkräfte ut‘ Utland her. Dor sünd veele Lüüd över an schimpen. Oftmols kiekt de dorsten Schimpers overs obends Football in’t Fernsehn. Bunnesliga. Un bi de Bunnesliga is dat je al lang ’n oln Hoot – Fachkräfte ut anner Länners to rekruteern. Wenn man dor mol genau henkiekt, denn kümmt ni all to veele Speelers ut de Städte för de se op’n Bolzplatz goht. Dat is de Fans vun de Vereene ook annerlei. Hauptsook se winnt ehr Speele. Blangbi gifft dat ook ’n ganzen Schwung düütsche Speelers, de in utlännische Football-Ligen ehr Geld verdeent. Jo. Un wat in‘ Football geiht, dat kunn jüst so in annere Berieke gohn. Dor is ook Boris Pistorius, unsen Verteidigungsminister op kom‘, denn de Bunneswehr hett to weni Personol, dor herrscht „Fachkämpfermangel“. Dorüm kann Pistorius sick good vörstelln Soldoten ohne düütschen Pass in de Kasern‘ to holn. Över Transfersummen is noch nix bekannt,

Mitünner mutt man sick je wunnerwarken ne. Wat mi jümmers in Winter wunnert – besünners, wenn dat in Winter ook mol kold bi uns is, dat sünd de Vogels. Je lütter se sünd, je mehr mutt ick mi över ehr wunnern. Över Lüntjes, also Sperlinge, to’n Bispeel. De Piepmätze sünd je würkli ni groot, un se flücht in Winter ook ni no Afrika in Urlaub. In‘ Füsik-Ünnerricht heff ick mol lehrt, wat dat bi lütte Sooken veel gauer geiht, dat se de Temperatur vun de Ümgevung annehmt, as dat bi groote Sooken de Fall is. Ick bün je recht wat grötter as ’n Lüntje, ne. Liekers fang ick recht gau dat freern an, wenn dat buten kold is. Un wenn ick mi ni beweg‘, wenn ick bi Frost un Wind eenfach blots so in de Gegend rümstoh, denn heff ick mien Verköhlung al meist seeker. Nu kiek ick vun dor, wo ick jümmers den Döschkassen schriev, ut‘ Finster op de Kroon‘ vun ’n lütten Beukenboom, op Hochdüütsch seggt man „Buche“ dorto. Wenn man ’t genau nehmt, denn is dat sogor ’n „Blutbuche“, ’n Blootbeukenboom. Un dor boben in de Twiegen sitt

Obends weller no Huus Jo, ick kann mi noch good dorop besinn‘, wat ick dat erste Mol in de DDR ween bün. Mit’n Bus weer ick dor. Mien Vadder weer de Busfohrer, un man schreev dat Johr 1987. Wi sünd an Grenzövergang Schlutup bi Lübeck vun een Düütschland in’t annere fohrt. Dat gung denn över Wismar no Rostock un Warnemünde, bet dat obends weller trüch gung. Un al ’n poor Kilometer no’n Grenzövergang heff ick mien Vadder froogt, worüm de Strooten dor denn so slecht weern. Wi sünd mit ’n ganz modern‘ Reisebus ünnerwegens ween. Overs sogor in dat kommodige Auto hett dat rummelt, dat man sick de Tähn fastholn wull. Mien Vadder hett mi dormols seggt, dat de Regeerung in de DDR slecht wirtschop hett. Dorüm weern keen Geld un keen Materiol dor, üm de Strooten to repareern. An düsse Wöörd vun mien Oln mutt ick hüütigendoogs jümmers öfter dinken, wenn ick mit mien Auto dör Dithmarschen pulter, denn so langsom krieg ick weller Angst üm mien Tähn. 1987 wurrn de Strooten bi uns noch saneert, wenn se in Dutt weern. Lo

Koarten-Speele Hebbt Ju al mol tellt wo veele Plastik-Koarten Ju mit sick rümsleept? Ick heff süss dorvun. Twee vun mien Bank, een vun mien Krankenkass‘, een vun Autoclub un denn mien Personolutwies un mien Föhrerschien. Wo ick all bi’n Föhrerschien bün: Mien Madam mutt ehr Patent nu ook ümtuuschen. Se hett noch de rosa „Pappe“. De harr ick ook mol. Overs no dat ick mol mien Knipp mit all mien Poppiern dorbin verlorn harr, geev dat keen Alternative to’n Scheckkoarten-Format. Mien Vadder harr bet to sien letzten Dag noch sien grau’n „Lappen“. Dor kunn man nix mehr op leesen. Blots dat Foto weer dor noch op to sehn. Un liekers hett de Schien noch golten. Un dat in Düütschland! Dat kann man meist gor ni glööven. Weer overs so. Bi düssen bürokratischen witten Placken is dat natüürli ni bleeven. Dorüm mutt ook mien Seute to’n Ümtuusch vun ehrn Föhrerschien. Un düssen Ümtuusch mutt se ook noch sülms betohln. Overs worüm mutt se dorför betohln? Se funn ehr rosa Pappe je ganz wunnerbor. Un wenn se ehrn frischen

Pro(te)st Niejohr Frohed niedet Johr. Betlang weer 2024 je eenigermoten ruhig, wenn man dat mit 2023 in’t Verhältnis setten deiht. Dat blifft overs ni so ruhig. Näste Week ward de Emotschoon wiss weller düchti hochkooken – in de Politik jüst so as an de Stammdische. Protest un Streik is ansett. Un dat glieks vun dree Sieden. Dor sünd to’n Een de Landwirte, de den subventschoneerten Agrar-Diesel beholn un ook wiederhen keen Fohrtüüchstüüer op ehr Treckers betohln wüllt. Dorför goht, nä, dorför fohrt se an Mondag, Middeweeken un Friedag op de Strooten, üm den Verkehr an möglichst veele Steeden lohm to leggen. De tweete Protest-Gruppe is de GdL, de Gewerkschop vun de Lokföhrers. De wüllt gern weniger arbeiden. Un üm düütli to moken, dat se würkli weniger arbeiden wüllt, ward näste Week de een‘ oder annere Isenbohn stohnblieven. Na jo, ’n Isenbohn de gor ni erst kümmt, kümmt weenstern ni to lot. To’n Drütten geiht de Ünnernehms-Verband Logistik in Utstand. Dor is man splitteri, weil de Lkw-Maut un de CO2-Prie

Un zack – liggt Wiehnachen al weller achter uns. Övermorn is sogor dat ganze Johr to Enn. Mondag snackt man al vun 2024. För mi persönli is dat Johr 2023 mit’n Operatschoon in’t Krankenhuus un allns, wat dor so toheuert, to Enn gohn. Ansünsten weer dat eegentli ganz scheun. Corona hett ni mehr in Middelpunkt stohn, man kunn weller Lüüd dreepen, fiern gohn un all sowat. Liekers blifft vun 2023 wohrschienli för de Mehrsten ’n dösigen Nogesmack. Noch mehr Lüüd as 2022 sünd mit Flinten un Raketen op’nanner losgohn. Veele moralische Frogen sünd opsmeeten worrn, man weet gor ni mehr, wat man dinken schall un noch weniger, wat man seggen dörft. De Klimarettung steekt mit alle veer elektrischen Rööd in‘ Wüstensand vun Dubai un kümmt noch slechter vöran as vörher. Fossile Energie is weller sexy. Ook de Industrie in uns‘ Land lickt sick de Fingers no dat Öl un dat Gas vun‘ Persischen Golf, üm achteran de Hannen in Unschuld to waschen. Bi uns finnd man keen niede anstännige Krankenpleegers un keen Handwarkers un öve

Na? Hebbt Ju al de Geschinke tosom, de Ju to Wiehnachen verschinken wüllt? Ick jo. To’n ersten Mol in mien gesamted Leven weer ick al in November trech dormit. Dat föhlt sick richti nett an. Nu froogt Ju sick worhschienli, wo mi dat gelungen is, ne. Ick vertell Ju dat. Dat is nömli an un för sick gor keen grooted Geheemnis. Dor gifft dat eegentli blots twee Regeln. Erstens: Toheuern. Un tweetens: Mitdinken – an besten sogor mitschrieven. Wenn een vun de Lüüd, de Ju beschinken wüllt, seggt, „Och dat harr ick ook mol gern“, veellicht ’n bestimmted Book. Denn schrievt man sick dat eenfach op. Un denn besorgt man dat. Veellicht ook al in Mai oder so. Dorbi mutt man blots de Snut holn köön. Dat is ni jümmers un för jedeneen würkli licht. Oder wenn een‘ jümmers Probleem‘ dormit hett, in Düüstern över’n Hoff to loopen, denn besorgt man ’n Taschenlamp oder föffti Talliglichter un ’n Famieljen-Packung Rietsteeken. Man mutt eenfach blots opmarksom ween. Veel mehr heuert dor gor ni to. Un wenn man sien Leevsten Ge

No de aktuelle Pisa-Studie sünd de düütschen Schoolkinners je blots noch in’t Middelfeld. Ick bün mi ni seeker, overs ick kunn mi vörstelln, dat de Bunnesregeerung sick freun wurr wenn se mit ehr Arbeid noch in’t Middelfeld weer. Meist jeden Dag geistert niede Mellungen dör de Norichen, över de man an un för sick blots noch den Kopp schüddeln kann. Klor, de Tieden sünd ni eenfach. Overs worüm hölt man to’n Bispeel doran fast, dat nu al groote Kanzleramt noch to vergröttern? 27650 Euro den Quadtometer kost‘ de Krom – nä, schall de Krom kosten. Allns tosom 777 Million‘. Un wokeen de Buukosten-Entwicklung bi’n Floogplatz BER, bi’n Stuttgarter Bohnhof oder de Elphie in Hamborg noch in Kopp hett, de haut bi düsse geplonten Tohln blots noch Hannen un Fööt övern Kopp tosom. Tscha, worüm schulln sick de Schölers denn anners verholn? Dat Taschengeld ward opbruukt för Speelekonsoln un wenn wat würkli Wichtiged ansteiht, denn geihn man even no Mudders oder Vadders. För de Regeerung gifft dat overs keen Öllern de mo

Kinnt Ju noch den „7. Sinn“ ut‘ Fernsehn? Wenn dat de Sennung noch geeven wurr, denn harr man dor düsse Week to heuern kreegen, wo man sick as Autofohrerin oder Autofohrer verholn schull. Also ick meen nu, wo dat op de Strooten glatt vun Snee un Ies is. Mi dücht, de een oder anner kunn so’n Tipps in Momang good bruuken. As ick foffteihn Johr jung weer, dor bün ick bi so’n Luft je noch op’t Mofa no mien Lehrsteed hensuust – oder beter geseggt hensliddert. Dat gung. Man hett blots düchti oppassen musst. Op twee Rööd hett man ganz fix markt, wenn man to gau ünnerwegens weer. Denn hett man nömli op de Snut leegen. Loter bün ick in‘ Winter bilütten sogor op Motorrad bi Snee ünnerwegens ween, weil ick noch keen Auto harr. As ick denn overs doch ’n Auto kreeg, dor weer mi klor, an wülke Steeden ick ganz sinnig ween musst heff. Dormols weer man al richti sportli motoriseert, wenn man 70 oder sogor 90 PS ünnern Mors harr. Hüüt finnd man kuum noch ’n Auto, dat weniger as 150 PS hett. Overs weil dat je Winter- oder G

Jungedi, wenn ick mi richti besinn‘, denn is dat mehr as teihn Johr her, dat wi al in November Snee harrn. Also ni blots ’n poor witte Kreumels, sünnern richti Snee. Un nu schimpt de Autofohrers weller, un de Kinner freut sick düchti. Besünners de ganz lütten, de nu to’n ersten Mol beleevt, wat se sünst blots ut Billerbööker oder vun Märchen-Filme ut’n Fernsehn kinnt. Un wo süht dat ut? Kriegt wi witte Wiehnachsdoog? Tscha, worschienli ward dat ook düt Johr nix. Nu dinkt veele je, wat dat fröher anners weer, wat dat jümmers witte Wiehnacht geev. Dat stimmt overs gor ni. Ni mol bi de Sneekatastrophe 1978/79 geev dat witte Festdoog. Dor wurr dat erst an 28. Dezember witt. 1969 schall dat to Wiehnachen Snee geeven hebben. Dat kann ick overs ni betüügen, dor geev dat mi noch ni. 1997 harrn wi Snee. Overs ni an Heiligobend, sünnern an ersten Wiehnachsdag. Un an tweeten Wiehnachsdag weer de witte Pracht al weller wech. 1981 un 2010 harrn wi mol richti witte Wiehnachen. Overs dat weer’t denn ook al so tehmli. Veel

Fröher weer dat so, dat Unkels, Tanten, Omas un Opas een gern mol sowat froogt hebbt as: „Na mien lütten Schieter, wat wullt du denn mol warrn, wenn du groot büst?“ De Froogerie fung an, as man so bummeli fief oder süss old weer. Wo schull man dor al weeten, wat man mol warrn wull? Ward dat hüüt eegentli jümmers noch froogt? Un wat seggt de Kinner dorop? Veellicht „Influenzer“ oder so. Fröher stunn Astronaut oder Lokomotivföhrer je hoch in Kurs. Tominst bi de Jungs. Hüüt söcht de Isenbohn mit de Lücht no Lokföhrers. Dösig, ne. Wenn ick mit dat Weeten vun hüüt nochmol lütt ween kunn, un wenn mien Unkel oder mien Oma mi denn frogen deh, denn wurr ick seggen: „Ick will plastischen Chirurg warrn!“ Jo, würkli, dat weer doch wat mit Tokunft. Dor kunn man sick to Huus so’n lütten OP inrichen, in‘ Warktüüchschuppen oder so. So harr man ook glieks allns, wat man bruukt üm sick. Dor wurr ick denn overs ni dat anbeeden, wat all de Kollegen al mokt, Bostverlängerung, dicke Lippen un sowat. Ick wurr mi spezialiseern, wur

Güstern is dat anfungen. Un bet to’n 20. November geiht dat noch: An fröhen Obend kann man dor mang twee un fief Minuten wat ganz Gediegened an Nachthimmel sehn. Dor süht man de Internatschonale Weltruum-Statschoon, de ISS. Un kort dorvör kann man, wenn man goode Oogen hett, so’n lütten witten Punkt sehn. Mit’n Teleskop oder so geiht dat beter. Un düsse lütte Punkt is wat ganz Besünnered, dat is ’n Warktüüch-Tasch. De hett nöömli een vun de Astronauten bi’t Klütern in’t Weltall verlorn. Un de flücht dor nu rüm. Güstern heff ick dat verpasst. Overs ’n poor Doog heff ick je noch. Dorüm mutt ick mi vörbereiden: Ick bruuk blots bummei 150 Sülvester-Raketen. Un de mutt ick so tosomtüddelt, dat jümmers een no de anner losgeiht. Ganz vöör an dat dorste Genöög kümmt ’n Pümpel ran. Man seggt ook Suug-Glocke dorto. Also so’n Dings mit dat man ’n Verstoppen in’t Schiethuus wechkriegt. Un wenn ick dat näste Mol den lütten Punkt vör de ISS seh, denn steek ick mien Raketen-Pümpel-Moschien an. Wenn de Pümpel denn de Wa

Övermorn weer Loriot 100 woorn. Ick bün bummeli half so old, ook wenn Mennige meent, wat ick öller bün. Hmm. Ick mutt mi würkli langsom mol niede Plünn‘ kööpen... Annerlei. Wat ick an un för sick seggen will, is, wat dat för mi keen Tied ohne Loriot greeven hett. Un mi weer as Kind al klor, dat he uns eenfach blots wiest hett, wat wie all so dreeven hebbt, vun‘ lütten Stackel bet to’n Opa an‘ Stock. Dormit hebbt wi je över uns sülms un uns‘ eegen‘ Töög lacht. Dat mutt man erstmol trechkriegen. Dat is’n lütt beten so, as bi’n Tähnarzt, also bi’n Kusenknacker: Ook, wenn de een so richti op’n Nerv rümschüüert – so dat man Verrenkung‘ mokt, bi de jeden Yoga-Meister för Freud‘ de Fööt achtern Kopp tosomhaun wurr – geiht man dor doch jümmers weller hen un betohlt sogor noch dorför. Bi Loriot weer dat overs so: Je düller he den Nerv bi uns dropen hett, je gauer wulln wi em wellersehn. Un wat heff ick – as ick denn so lang opblieven dörfst heff – dorop töövt dat Wim Thoelke bi „De groote Preis“ ennli mit Wum un

Lüüd, ick bün splitteri. Ick weet gor ni mehr, siet wo veel Johrn ick jeden Sünndag Slag viddel no acht vör’t Fernsehn sitt un op Udo Lindenberg tööv. De hett nöömli bi de Titelmusik vun‘ Tatort dat Slagtüüch speelt. Intwüschen is de Titelmusik no mien Ansehn overs tomeist ook al dat Beste an den ganzen Krom. Un mit de Meenung stoh ick wiss ni alleent. Vun de Geschichen, de dor vertellt ward, geiht mi jedenfalls jümmers mehr de Hoot hoch. Vun Sünndag to Sünndag geiht dat in de Tatörter mehr üm Spöökenkiekerie. Un ook wenn dat nix mit Översinnliched oder dösigen Krom mit künstliche Intelligenz to kriegen hett, sünd de Geschichen tomeist so unrealistisch, dat man dat so langsom in Kopp ni mehr uthölt. Vun den „Tatort-Kult“, den dat mol geev, is jümmers weniger no. Mien Madam un ick sünd je keen groote Fernsehkiekers. An un för sick is de Tatort so tehmli dat Eenzige, wat wi uns ankiekt. Overs veel Lust hebbt wi dor even ni mehr to. Mitünner nehmt wi uns den Tatort sogor op oder kiekt em in de Mediathek un spoo

Wat passeert denn? Kinnt Ju dat ook noch ut de Sesamstroot? Dat wo man ’n Bild to sehn kreeg, wo een‘ no boben keeken hett, wiel he kort dorvör weer, op’n Banon’schol‘ to patten? So’n Bild, to dat froogt wurr: „Wat passeert denn...?“ Tscha, mi dücht dat man düssed Stück ut de Sesamstroot mol weller in de öffentliche Wohrnehmung bringen schull. Veellicht schull man dat sogor an de Schooln to’n Plicht-Inhalt moken – annerlei, wat de jungen Lüüd no de School ’n Lehr moken oder studeern wüllt. Overs ook Öllere hebbt düssed „Wat passeert denn“, ni jümmers so recht op’n Zeddel. Weer dat Bild mit den Mann un de Banon’schol in Oogenblick dat wichtigste politische Probleem, denn wurr wohrschienli erstmol ’n Arbeidskring inricht‘. Un dor keem denn veellicht sowat bi rut as: „Wi mööt as ersted de Wirtschop anholn, Schoh to entwickeln, mit de man ni so gau op Banon’schol utrutschen deiht.“ Un denn wurr veellicht noch ünnersöcht, wo glitschig Banon’scholn in’t Verhältnis to ehr Öller sünd. Dor keem denn rut, dat vun „